Liberalleşen dünyamızda, siyasetçide aranan özellikler çok değişti. Siyaset yapan insan pişkin olmalı, ahlaki kaygıları olmamalı, mükemmel yalan söylemeli. Demagoji ve polemik yapmayı iyi bilmeli. Riyakarlıkta rakip tanımamalı. Yalakası olacağı insanı bir bakışta tanımalı. Parayı çok sevmeli.

Ancak bu üstün özelliklere sahip olanlar iyi siyasetçi olabiliyor. Gerisi, parti binasında kahve muhabbeti, toplantılarda kalabalık yapmakla yetiniyor.

Siyasetle aktif olarak ilgilendiğim iki yıl boyunca bunları öğrendim… Sonra, ardıma bakmadan uzaklaştım. On yıl oldu, o gün bu gündür parti binalarına girip çıkmıyorum. Aktif siyasetten uzaklaştıktan sonra fark ettim, siyasetle sürekli ilgilenmek insanın ruhunu bozuyor.  

Yaşanmışlığın bilgisi; Siyaset, üretim araçlarının mülkiyetini ele geçiren sınıfın ekonomik üstünlüğünün bekasını sağlayan ilişkiler ağını yönetme sanatıdır. Yani, toplumları efendilerin kullanımına sunma becerisi… 

Siyaseten bunu başarmak için elbette yukarıda saydığım yeteneklere sahip olmak gerekiyor. Bu yetenekler sayesinde yüksek vasatlık mertebesine ulaşan kişiye, bütün kapılar açılıyor. İster merkezi yönetimde ister yerel yönetimde, bütün köşeler sizi bekliyor; artık paraya da para demiyorsunuz.

“Kamu kaynaklarına çökmeyi bilmek.” Bu, bir siyasetçiyi üstün başarıya götüren gizli formülün adıdır. Önümüzdeki dönemde, bu gizli formülün kod adı, “kentsel dönüşüm” olacak. Yaşayıp göreceğiz.

Yakındır, kentsel dönüşüm adı altında, yerinde dönüşüm yalanı eşliğinde, yoksulların tehcirine tanık olacağız. Kentler artık işçi deposu değil, kente yığılan iş gücüne ihtiyaç azaldı. Akıllı sistemler, insan emeğine olan ihtiyacı yok ediyor. Ve siyaset, bu durumu istismar etmenin yolları üstünde çalışmaya başladı bile.

Neresinden bakarsan bak, siyasetin sefaleti sırıtıyor. Siyasetle ilgilenip de kendini bozmuyorsan mutlaka ruhunu bozuyorsundur.

Acı bilgi; Siyaset, insanın değerini aşağılara çekiyor.