Bugün Pazar...

Hiç bitmeyen sevgi ve saygıyla...

Atatürk’ü bu köşede anma ve hatırlama günü...

Bir kez daha...

Az bilinen yaşanmış bir öyküyü paylaşalım...

Bunu yaparken de...

Bu anıyı anlatarak bu günlere taşıyanları...

Saygıyla analım...

***

Dün…

Türk Tarihi şunu yazdı; gelecek kuşaklara miras niyetine:

Gazi Mustafa Kemal Atatürk komutasındaki Türk Ordusu’nun…

26 Ağustos’ta başlayıp…

30 Ağustos Zaferi’yle sonuçlandırdığı…

“Büyük Taarruz” ve “Başkomutanlık Meydan Muharebesi”…

Dünya tarihinin gördüğü…

En görkemli kahramanlık destanlarından biri olarak tarihe geçti…

Büyük Taarruz’un…

En acı veren yaşanmış öykülerinden biri de…

Neredeyse, bir asırdır…

Masal gibi…

Nesilden nesile eklene eklene bugünlere geldi…

O hikayenin kahramanları ise…

Çetmili Ali Çavuş ile biricik evladı Onbaşı Mehmet’tir…

Çok etkileneceksiniz…

***

Aynen…

Merhum Turgut Özakman’ın ölümsüz eseri…

“Şu Çılgın Türkler”de okuduğunuz gibi…

“Büyük Taarruz”…

Eşi, benzeri olmayan büyük bir destandır…

“Yetmez…” diyenler için…

O muhteşem destanın içinde sayısız destanlar barındırır…

Başlıyoruz…

***

1912'de Balkan Savaşı patlak verdiğinde…

Çetmili Ali Çavuş…

1912 yılında…

Henüz oğlu Mehmet sekiz yaşındayken…

Balkan Savaşı'na katılmak için köyünden ayrılıyor…

Sonra, sırasıyla…

Galiçya… Hicaz… Yemen… Kafkasya'da…

Tam 11 koca yıl…

Cepheden cepheye koşarak çarpışan, Çetmili Kara Ali Çavuş…

(Çetmi, Konya'nın Beyşehir ilçesine bağlı bir kasaba…)

Vatan toprağını düşmana karşı savunmak için…

Kahramanca savaşmış…

Bu arada…

Siperlerde geçen o koca 11 yılda…

Memlekette bıraktığı oğlu Mehmet büyümüş…

Yağız bir delikanlı olmuş…

Üstelik, Ordu’ya da yazılmış…

Eee, ne demişler?

“Kahramanın oğlu da babasının yolundan gider…”

Ve, nihayet…

Baba ve oğulun yolları cephede kesişir…

Dumlupınar'da…

Başkomutanlık Meydan Savaşı'nda…

19 yaşındaki alay sancaktarı Mehmet Onbaşı ile…

Yıllardır göremediği babacığı Ali Çavuş karşılaşırlar…

Sanki…

Hiç ayrılmayacaklarmış gibi…

Birbirlerine sarılıp hasret giderirler…

Ah; kader…

O sevinç…

O kavuşma…

Ve de…

Hasretlik…

Öyle kısa sürer ki…

Kavuşmanın sabahında…

31 Ağustos'taki süngü hücumunda Çetmilli Ali Çavuş şehit olur...

Onbaşı Mehmet…

Gözyaşları arasında gurur duyduğu babasına dualar yollar…

Ne var ki…

Kader…

O baba – oğul için…

Önüne geçilemeyen acıları da beraberinde taşır…

Babasının şehadetinin üstünden…

Henüz bir hafta bile geçmeden…

Onbaşı Mehmet’çik de…

9 Eylül'de İzmir'e doğru yürüyen birliklerimizin arasında şehit düşer…

Sonunda…

O kahraman baba-oğul…

Şehitlik mertebesine ulaşarak…

Bir daha ayrılmamak üzere…

Sonsuza kadar birbirlerine kavuşmuş olurlar…

***

Bitiriyoruz…

Dumlupınar Şehitliği’ne yolunuz düştüğünde…

En tepedeki devasa Mehmetçik Anıtı’na çıkarken…

Merdiven basamaklarının solunda…

Kucağında asker taşıyan bir Mehmetçik Anıtı…

Hemen gözünüze çarpacaktır…

Bu anıtta…

Yağız bir Türk askerinin…

Kucağında yaşlı bir başka askeri taşıması tasvir edilmiştir…

İşte…

O devasa kahramanlar…

Baba-oğul…

Kurtuluş Savaşı’nda şehit verdiğimiz…

Çetmili Ali Çavuş ve oğlu Onbaşı Mehmet'tir…

Anıtın altındaki mermer kitabede ise…

Şunlar yazılıdır:

“Bu anıt, oğlu Mehmet 8 yaşında iken 1912’de Balkan Savaşı’na katılan, Galiçya, Hicaz, Yemen, Kafkasya’da cepheden cepheye 11 yıl çarpışan, Doğu Cephesi’nden Kurtuluş Savaşı’na katılan ve Dumlupınar Başkomutan Meydan Muhaberesi’nde 19 yaşındaki alay sancaktarı oğlu ile karşılaştıktan sonra 31 Ağustos günü şehit düşen Çetmili Kara Ali Çavuş’un muhteşem destanıdır…”

Nokta…

Hamiş: Hiç birlikte fotoğrafları yok… 100 yıl önce cephedeki siperler arasında o baba-oğul nasıl poz versin?

Sonsöz: “Allah üstünlük bakımından gözyaşlarını şehitlerin kanı ile eş tuttu… / Hz. Mevlana…”