İnsanlık meselelerinden ne zaman söz açılsa gelip takıldığım yer; insanlığın varoluşu itibarıyla meselenin ta kendisi olduğudur.

İnsan gittiği yere dert götürüyor. Yerleştiği toprağın bereketi gidiyor. Gittiği deniz kirleniyor, orman yok oluyor. Bulunduğu yerdeki canlıları yok ediyor. Varlığını sürdürmek için tabiatı yok eden biricik yaratık. Bunlarla da yetinmiyor, birbirini yok ediyor. Yok etmeğe teşne, uyumsuz yaratık. Sanki evren zararlısı…

Meselenin kendisi insan olunca, tanrıların neden ve nasıl zuhur ettiğini kavramak o kadar da zor olmamalı. İnsan, varlığına bir anlam yüklemek zorunda… Neden ağlıyor, gülüyor, acıkıyor, korkuyor? Böyle uzayıp giden yanıtsız sorular…

Ve yanıtlarını bilmediği soruları tanrıya bağlaması, tam da insandan beklenendi. Bütün sorumluluğu tanrılara yükledikten sonra, kim tutar insanı!

Lakin kutsal kitaplar; “Çalma! Yalan söyleme! Öldürme!” diyor ama kim dinler… “Öbür dünyada sorarsın hesabını,” diyor ve yola devam ediyor, insan. “Durmak yok, yola devam!” dedikleri…

Hazin ama gerçek, her kim bu şekilde yoluna devam ettiyse başarılı olmuş. Önemli adam olmuş, devlet kurmuş, toplumları yönetmiş, savaş çıkarmış, öldürmüş, savaş ganimetidir diyerek soymuş insanları, kimi yendiyse malını çalmış… Güçlünün zayıfı yok ettiği ahlaksız bir düzen kurmuş. Ve işlediği bütün suçlarını tarih yazarak aklamış, yalanı en büyük değer yapmış.

İnsan, geldiği yeryüzüyle uyumlu olmayı, uygarlık zamanlarında hiç düşünmedi. Bütün meselesi, tabiata kendi üstünlüğünü kabul ettirmek, oldu. “Tanrı kâinatı insan için yarattı” yalanı da bu nedenle söylendi. Ancak insan tabiata söz geçiremedi.

İnsanlık, meselelerinin üstesinden gelecek iradeye sahip değil. Sadece dile getirebiliyor. Sonrası yok. Vicdani yoksunluk, sorumluluk duymasına engel.

Tarih yazarak yeryüzünde işlenmiş bütün kitlesel cinayetlerin üstünü örten anlayış, insanlığın bizzat kendisini mesele haline getiren insanlık durumu karşısında, acizdir. Dolayısıyla, insanlık çıkışsızlıkla maluldür.

Acı bilgi; İnsan, meselenin kendisidir.