Düzen böyle kurulmuş…

Şimdi kalkıp da…

“Hayat” ile ilgili şikayetleri sıralamaya gerek yok!

Kısaca…

“Doğumdan ölüme değin geçen süre”…

Dünyanın her ülkesinde…

“Hayat” olarak anılıyor…

Kısası da var, acayip uzun olanı da…

Ama “süre ayarı” bizim elimizde değil…

Bu dengeyi ayarlayan “sihirli” bir güç var…

Kimin… Ne zaman… Nasıl… Kaç yaşında…

Hayat’a veda edeceği…

Şifresi olmayan “bir sır” olarak hep masanın üstünde durur…

Bunun adı ise “yazgı” olarak anılır ve hiç peşimizden ayrılmaz…

***

Türkiye’nin…

Toplam nüfusları 15 milyona yakın 10 büyük kenti…

Bi’daha ne zaman…

“Masal Şehir” hüviyetine kavuşur?

Taş üstünde taş kalmayan bir coğrafyada…

Toplam 5 gün içinde…

20 bin civarında insanımızın…

“Dünya değiştirmesi…”

Sadece “Kader” sözcüğü ile anılamayacağına göre…

20 bin vatandaşımız…

Tatlı uykularında neden öldü?

***

“Yazgı” aslında kökü itibarıyla Türkçe…

Çok karşılığı var…

Kader… Alın yazısı… Hayat…

Belli başlı olanları…

Ayrıca…

Takdiri ilahi de var…

Tanrı’nın uygun görmesi gibi…

Son depremde yitirdiğimiz can sayısı…

Hangi kusurların…

Hangi suçların…

Hangi günahların bedeli olarak tarihe geçecek?

Neden…

Hataylı iki delikanlıya kısmet olmuş?

Enkazdan cansız çıkan bir yakınlarının mevtasını…

Acılarını içlerine atarak…

Motosikletle kabristana götürmek…

Böylesi yazgıları…

Kabullenmek öyle zor ki…

***

Parmak kadar kardeşiyle birlikte…

Beton yığınlarının arasından alkışlarla çıkartılan o kız çocuğu…

Bir suçu…

Bir günahı olmadığı halde…

(Zaten olması olanaksız…)

Neden?

90 saat Azrail’in nefesini yüzünde hissetti de…

Sonunda…

Sağ salim kurtuldu…

***

10 şehirde taş üstünde taş bırakmayan deprem…

Belki de…

Hayatımız boyunca en çok kullandığımız bir “kelime”nin…

Hala “kral” olduğunu bi’kez daha kanıtladı…

“Mucize”…

Altı harfli bir kelime…

Belki de…

İnsanoğlu’nun dualarında en fazla yer alan…

“Sessiz Sevinç!”

Beş gün içinde sayısını unuttuk keyfimizden…

Kaç bebiş… Kaç anne… Kaç baba… Kaç teyze… Kaç enişte…

Beton blokların arasındaki…

Daracık zifiri karanlık dehlizlerden…

Ufacık bi’sıyrık bile almadan…

Her şeye rağmen…

Güneş’e “Merhaba” diyebilmek kadar…

Güzel bi’şi var mı?

***

Bitiriyoruz…

Felsefe yapmayı sevenler…

Hepimizden iyi bilir…

“Hayat” aslında bir yolculuk…

Bir yerlerde okumuştum…

Gülümsedim ama düşününce doğruydu…

Çünkü…

İnsanlar doğuyor ve yazgıları “The End” yazıncaya kadar…

Yol alıyorlar…

Değişik mekanlar görüyorlar…

Kimi zaman o mekanların canlı bir parçası oluyorlar…

Ne güzel söylemişler:

“Ömür biter yol bitmez!”

Aslında bu dünyadan her ayrılan…

Tartışmasız…

Genç ve Zamansız ölmüştür…

Oysa…

Düzen şöyle kurulmuş:

“Her yolculuğun bir sonu var…”

Tamam da…

Hayat yolculuğunda…

Hiç bugüne kadar…

Aklı, fikrindeyken…

“Son durakta ineceğim!” diye…

Hazırlık yapanla karşılaştınız mı?

Nokta…

Sonsöz: “Direksiyona geçmeyi başarsan bile yolculuğun nerede ve nasıl biteceğini bilemezsin… / Anonim…”