CHP Kurultayı'ndan genel kanının aksine değişim çıktı. Adaylar için verilen imzalar ile sandıktan çıkan oylar daima uyumsuz olur.

Çünkü delegelerin büyük bölümü profesyonel davranır.

Net tavır alanlar olduğu gibi iki adayın cebine de mavi boncuk koyanlar, son anda aday değiştirenler de olur.

Bu Kurultayın öncekilerden en önemli farkı, partililer ve seçmende heyecan yaratmaması idi. Bunun en önemli nedenlerinden biri, son seçimde adeta umutların tükenmesiydi.

Kurultayın diğer farkı belediyelerin belirgin ağırlığıydı.

Dikkat çekici bir fark, iki ayrı ekibin değil de seçim sonrası ikiye bölünen aynı ekibin yarışmasıydı.

Parti ve seçmen tabanında Kılıçdaroğlu'nun bırakması eğilimi çok güçlüydü. Ama belediye başkanları ve milletvekillerinin çoğu buna göre değil, kendi kişisel ikballerine göre tercih yapıyorlardı.

Kılıçdaroğlu'nun seçimden sonra ayrılması daha şık olurdu. Epeyce seçime partisinin başında girdi. Eğrileri ve doğruları vardı elbet. Ama yeterlilik verme zamanı idi.

Ayrıca Kurultay'daki ilk oylamada delegenin yarısının oyunu alamayınca, ikinci turu denemesi, demokratik değerler açısından uygun olmadı.

Kamuoyunda değişimi tercih edenlerin çoğu da Özgür Özel'i değişimi temsil eden kişi olmaktan çok “Yenilenme için benim” diyordu. Yeter ki, Kılıçdaroğlu gitsin havası etkiliydi.

Özgür Özel'e ilişkin kaygı ise, zaten partiyi bugüne getiren profesyonel ekiplerle birlikte olmasaydı. Aday değişim için ortaya çıkmıştı ama ekip statükocu idi.

Tabii ki, değişimini motor gücü İmamoğlu ve İstanbul Büyükşehir Belediyesi gücü idi. Dolayısıyla parti genel başkanlığı ve merkezi değişti ama parti değişti mi?

Lider ve yönetim değişimi, seçmendeki değişim beklentisini kısmen karşılayabilir. Ancak bir süre sonra çark benzer şekilde dönmeye başlayınca yakınmalar yine başlar.

Nitekim Kılıçdaroğlu'nun göreve gelişindeki heyecan ve coşku bu defa yaşanmadı.

Değişim her zaman ve zorunlu olarak iyi olmaz. Yine de CHP'de mevcut yapı sürdürülebilir olmaktan çıkmıştı. Bu anlamda değişim gerekli idi. Bu değişim, siyaset tarzı ve ülkeyi, toplumun dinamiklerini algılama bakımından kendini yeterince hissettirmedi.

O zaman eski sloganı terse çevirelim. "Evet, ama yetmez. "