Şal, gül zil…

Şarkı başladı

Endülüs'te raks

Bilmiyorsanız bilenlerden öğrenin

Beceremiyorsanız becerenleri seyredin.

Öğretmenler gününde öğretmene şal vermişler.

Yazın sıcağında su dağıtmışlar, meyve suyu vermişler sandaviç yedirmişler.

Köylünün mandalinasını almışlar tarlada kalmasın diye.

Dağıtacaksan kömür dağıtacaksın yazın sıcağında, ki, ahalinin kafası karışsın, gözleri kararsın, lambaya koşsun.

Elektriği olmayan köye çamaşır makinesi götüreceksin mesela. İlk depremde yıkılacak kerpiç damlara kanepe yollayacaksın.

Makarna fasuliye, un poşetleri hazırlatacaksın yandaşlara…

Fak fuk fonun yoksa kuracaksın.

Ustaca yapacaksın ki, hem işe yarasın oy olarak geri dönsün hem de fakir fukara dostu görünesin.

Şal zil gül

Şarkı başladı…

Zil çaldı maç başladı.

Etekleri zil çalıyor yandaşların. Ucundan köşesinden dokunduruyorlar şimdilik. Fazla açılamıyorlar. Açılırlarsa, açık cephe alırlarsa İzmir’in karşı tepki vermesinden korkuyorlar. İzmir’den korkuyorlar. Şimdilik alıştıra alıştıra yazıyorlar.

Korkuyorlar ve susuyorlar bazıları.

İzmir bunu da atlatacaktır.

Ümit Yaldız’ın dediği gibi: 397 yıl nedir ki başkan.

O’nu da atlatır bu şehir…

 

Boş verin kasmayalım. Biz İzmirliyiz bir şiir yazalım eğlenelim.

 

 

 

Geceleri Ege’dir İzmir’in

Bahçeleri Akdeniz

Turunç kokar Gümüldür yamaçları

Kemalpaşa’da kiraz

Bir zeytin görürsen yol kenarında

Eylen biraz

Yapraklarında hüzün

Dallarında barış

 

Körfezin gerdanına

Yarım ay gibi serilen

Karanlığın önüne

Bent bent duvar duvar örülen

Mesele memleket ise

Mesele bayrak ise

Mesele hürriyet ise

Bir yay gibi gerilen

Şehir…

 

Sevdalar kara sevdadır

Dostluklar sıkı bu şehirde

Ve her akşam

Denize verdiklerinden güneşi

Yakamoz yudumlayıp

Şarkı söylerler

Okaliptus yapraklarında

 

Bornovada canı yansa bir akasyanın

Palmiye yas tutar karaburunda

İzmir çukurunda

Bostanlı vapurunda

Martılara gevrek atıp

Bir cigara yakmaktır hayat

Bu kadar basit bu kadar rahat