İzmir, Livaneli’’yi çok üzmüş!

 

 

 

Bildiğiniz gibi 1996'dan beri UNESCO'da iyiniyet elçiliği ve genel direktör danışmanlığı görevindeyim. Bu yıl yeni bir genel direktör seçilecek. Birçok yabancı ülke bu görev için beni aday göstermek istedi ve Türk hükümetine başvurdu. Çünkü herkesi kendi hükümetinin aday göstermesi gerekiyor. Türk hükümeti ve Çankaya bu talebi reddetti. Bir yabancı yetkilinin isteğine cevap veren Ahmet Davutoğlu, Mısır'ın adayı Kültür Bakanı Faruk Hüsnü'yü kastederek "Biz Araplarla karşı karşıya gelmeyiz." dedi. Beni arayan Çankaya yetkilisi "Çok isterdik ama maalesef sıra Araplar'da." dedi.

 

Böylece bir Türk değil bir Arap oturacak UNESCO'nun başında. Ayrıntılarını merak edenler Hürriyet gazetesinde Mehmet Yılmaz'ın bu konuda yazdıklarını okuyabilir.

 

***

 

AKP iktidara geldiği zaman, kızkardeşim Seyhan Livaneli Kültür Bakanlığı'nda Halk Kültürleri Genel Müdürü'ydü. Çok da başarılıydı. İlk icraat olarak onun işine son verdiler. Kardeşim bakanlıktan ayrılmak zorunda kaldı.

 

***

 

Leyla'nın Evi romanımı film yapmaya hazırlanan bir film şirketi, yüzlerce filme verilen Kültür Bakanlığı destek fonundan yararlanmak için bakanlığa başvurdu. En uyduruk projelere bile destek sağlanırken Leyla'nın Evi reddedildi.

 

***

 

Geçen yıl Türkiye'nin konuk olduğu Frankfurt Kitap Fuarı sırasında hiçbir etkinliğe davet edilmedim. O şehrin opera salonunda en az on konser vermiş birisi olmama ve Alman izleyicilerim bulunmasına rağmen müzik işlerine de karıştırılmadım. Mutluluk romanımın Almancasını yayınlayan Klett Cotta Yayınevi'nin davetlisi olarak, bir yabancı yazar sıfatıyla gittim Frankfurt'a. Alman standında konuk edildim. Türkiye bana kapandı.

 

***

 

Bu yıl Paris'te düzenlenen "Türk Mevsimi" etkinliklerinin hiçbirine davet edilmedim. Oysa Gallimard gibi dev bir yayınevi bu olay için bir kitabımın Fransızca çevirisini yayınladı ve katkı yapmak istedi. Fransız makamları beni çeşitli okumalar için davet ettiler ama Paris'te defileler, konserler vs. düzenleyen Türk makamları sessizliği tercih ettiler.

 

***

 

Paris'in en ünlü salonlarından birisi olan Theatre de la Ville'in müdürü İstanbul'a ziyaretime geldi ve Şubat ayı içinde konser vermemi istedi. 1983 yılında o prestijli salonda 5 konserim olmuştu. Türk hükümeti ve Kültür Bakanlığı bu ise belirttiğim gibi Paris'teki hiçbir olaya beni karıştrmadı.

 

***

 

Uni France adlı kuruluşun davetiyle Fransa'da çeşitli okumalar yapacağız. Bu da Fransızların inisyatifi.

 

***

 

Antik tiyatrolarda klasik orkestralarla konser taleplerimiz de reddedildi.

 

***

 

Size böyle birçok olay anlatabilirim ama en çok ağırıma giden şudur.

 

Geçenlerde İzmir'den İstanbul'a dönüyordum. Yaklaşık yüz kişilik, kadınlı erkekli bir AKP'li grup başbakanı karşılamak için hava alanına gelmişlerdi. Aprona kırmızı bir halı serilmişti, çocuklardan oluşan bir folklor takımı hazır bekletiliyordu. Ben de eşimle birlikte uçak beklediğim için onlarla yaklaşık bir saat kadar ayrı salonda oturduk. Bu bir saat içinde ne kimse bir selam verdi, ne konuşma girişiminde bulundu, sürekli olarak gözlerini benden kaçırmaya çalıştılar. Gergin bir hava olştu ortalıkta. Türkiye'nin neresine gitsem, en ufak bir mezrada bile dostlar bulurum. Ama İzmir'de o gün kendimi yabancı bir ülkede, iyice yabancı, hatta düşman insanlar arasında hissettim.

 

***

 

İşte benim AKP ile ilişkilerim bundan ibarettir. Şikayetçi değilim. Ömrüm boyunca hiçbir partiden, hiçbir hükümetten bir şey beklemedim zaten.

 

Ve bütün bunlara rağmen içeriğini bilmediğim ama "barış" ı telaffuz eden girişimleri, bırakın binlerce insanı, bir tek çocuğumuzun bile canını kurtaracaksa katkı yapılmalı diye düşünüyorum.

 

Çünkü Türkiye, benim küçük varlığımdan çok daha önemlidir.