Bugün Pazar…

Ulu Önder Atatürk’ü…

Sekiz yıldır…

Haftanın her son günü…

Öyküsel anılarıyla…

Ege’de Son Söz’ün…

(İzninizle…)

Belki de en özel köşesi…

Bugün…

Büyük olasılıkla örnekleriyle az rastlanan…

Ulu Önder’in hayvan sevgisinden söz edeceğiz…

Üstelik…

O’nun da bizzat yaşadığı ve unutamadığı…

Osmanlı’nın son zamanlarında…

Tarihe geçen bir “köpek vahşeti”ni…

İbretlik örneklerle…

Bugünün Türkiyesi’ne hatırlatacağız…

***

Mustafa Kemal Atatürk’ün…

Her ne kadar “üç köpeği” olduğu bilinse de…

Hayvan sevgisi sadece köpeklerle sınırlı değildi…

Atlar, kuşlar ve daha niceleri…

Ulu Önder’in “sevgi seli”nden yararlandı…

Atatürk’ün yakın arkadaşı Süleyman Asaf İlbay…

Kaleme aldığı anılarında…

Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün “hayvan sevgisi”ni…

Hep doruklara taşıdı…

***

An itibarıyla…

Türkiye’deki sokak köpeklerinin…

Üstü örtülü biçimde…

“Ötenazi” ile yaşamlarına son verileceği…

Herkesin dilinde…

Akan süreci ve nedenlerini…

Sil baştan hatırlatmaya gerek yok…

Ancaaak…

Bu acıklı konuda…

Üstünden 115 yıl geçse de kan donduran bir olayı…

Hatırlatmakta yarar var ki…

O kısım her şeyden daha önemli…

En azından…
Geride kalan nesil ile bugünün genci…

Köpek dediğimiz…

İnsana en yakın hayvancığa ne zulümler yaşatmışız…

Hatırlayalım ki…

Bilene, bilmeyene…

Bilip de konuşana…

Hiç bi’şi bilmediği halde sallayanlara (!) ders olsun…

Çünkü…

Bu acı olay…

Osmanlı döneminden bugüne…

Tarihimizdeki en büyük “köpek itlafı” olarak tarihe geçer…

***

Başlıyoruz…

Gözyaşlarınıza hakim olamayacağınız…

Gerçek bir “sürgün”ün hikayesidir bu...

Sivriada’da ya da bugünkü adıyla Hayırsız Ada’da yaşanan facia…

Türkiye’nin görüp, göreceği…

En insafsız köpek katliamıdır…

O sırada takvimler 3 Haziran 1910’u gösteriyordu…

***

Herkes bilir…

Bizim geleneklerimizde sokak köpekleri kentin sakinleridir…

Bu acı olayın talihsiz kahramanları…

1910’a kadar İstanbul’da…

Kendi sokaklarında bakılarak mahalle sakinleriyle beraber yaşadılar…

O tarihlerde…

Avrupa’da…

Özellikle de Fransa’da…

Parfüm sanayinde “denek” (*) olarak köpek kullanılıyordu…

Paris’te “köpek katliamı” almış, başını gitmişti…

Tam da o günlerde…

Fransızlar…

Padişah “Beşinci Mehmet”e öneri yaptılar:

“İstanbul’un sokak köpeklerini toplayıp bize satın…”

Halk köpekleri vermedi; direndi…

Çünkü her köpek, kendi sokağının bir sakini gibiydi…

Bu defa…

Osmanlı Sarayı…

Parayla evsiz, barksız berduşlara köpek toplatmaya başladı…

İstanbullular öyle duyarlıydı ki…

Gemiye bindirilmek üzere…

Tophane’de bekletilen binlerce köpeği bir baskın yaparak kurtardı…

Ne var ki…

Fransa ile yapılmış bir “köpek antlaşması” vardı…

Kısa sürede 80 bin köpek toplandı ve…

Tophane’de tel örgülerin arkasında bekletilmeye başlandı…

Gelin görün ki…

Fransa’dan bir türlü yükleme talimatı gelmiyordu…

Köpeklerin beslenmesi giderek büyük sorun oldu…

***

Sonunda…

Boynumuzu büktük…

Köpeklerin fiyatını indirdik yine de Fransa’da “tık” yoktu…

Zamanın padişahı şok yaşıyordu…

“Ne yapacaktı bu 80 bin köpeği?”

***

Sonunda…

Saray yönetimi…

İstanbul’dan uzakta Sivriada’yı seçti; 80 bin köpek nakledildi…

Aradan iki ay geçti…

Fransa ne yapsa beğenirsiniz?

Padişah’a mektup gönderdi…

Anlaşmayı fesih ettiğini, köpekleri almayacağını bildirdi…

***

Ve, en büyük facia yaşanmaya başlandı…

Köpekler Sivriada’da tamamen kaderine terk edilmişti…

Halk adaya bir süre yiyecek taşıdı ama…

Nereye kadar?

Sonunda…

Köpekler açlıktan ve susuzluktan can verdi…

Zavallıların acı çığlıkları Anadolu Yakası sahillerinde duyuluyor…

Sabaha kadar dinmiyordu…

Ve korkunç son…

Ölümler başlayınca…

En az üç yıl…

Sahil boydan boya kokudan yaşanmaz hale geldi…

İstanbul halkı…

Bu acıklı final yüzünden çok üzgün, çok çaresizdi…

Binlerce vatandaş…

Sahildeki evlerini kapattı…

Köpeklere dokunmanın büyük bir “lanet”a yol açığına inanıyordu…

Sonunda o “lanet” deprem olarak geldi…

“Büyük 1912 Depremi”…

Zavallı köpeklerin ahına bağlandı…

İstanbullular…

Artık o adaya…

“Hayırsız Ada” demeye başladı…

Sivriada ise…

Tarihimize “80 bin köpeğin toplu mezarı” olarak geçti…

***

Bitiriyoruz…

Ulu Önder Atatürk’le başladık…

Sonsöz minnet duyguları eşliğinde…

Yine…

Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ün hayvan sevgisiyle…

Veda edelim…

Merhamet duygusu müthiş güçlüydü Atatürk’ün…

Hayvanları çok severdi…

Atlar, en kıymetlisiydi…

Mesela…

(Daha önce bu köşede gözleri yaşartmıştık…)

“Sakarya” adını verdiği atını çok severdi…

Gözü gibi üstüne titrediği “Sakarya” adını verdiği atının…

“Ruam” hastalığına yakalandığına çok üzülmüştü…

Son bir kez…

Veteriner izliyle…

Eldiven takarak “Sakarya”yı son bi’kez…

Sevdi, okşadı, kulağına bi’şiler fısıldadı…

Ulu Önder…

“Sakarya”ya son kez veda ederken…

Gözyaşlarına engel olamamıştı…

(*) Denek köpek: Köpekler içinde alkol bulunduğu için parfüm kokularını sevmezler… Bu kokular, doğal kokuları baskılayabildiği için köpekler bundan rahatsız olur... Köpeğinizi severken eğer sizden uzaklaşıyorsa bunun sebebi kullandığınız parfümdür…

Nokta…

Sonsöz: “Bir köpeğin kalbini kazanmak, bir insanın kalbini kazanmaktan daha kolaydır… / Anonim…”