Büyük umutlarla seçime giren muhalefet cephesi, alınan sonuçlara bağlı olarak kısa sürede dağıldı. Uzun yılardır CHP’den Konya milletvekili olan Abdüllatif Şener’in seçim sonrası tutumu ve açıklamaları çok çarpıcıydı Türk siyaseti açısından.

Üye olduğu partiye oy vermediğini açıklayıverdi hemen. Cumhurbaşkanlığı seçiminde geçersiz oy kullandığı yalanı da, ilgili sandık sonuçlarına bakılınca anlaşılmıştı. Çünkü o sandıkta geçersiz oy yoktu. Dolayısıyla Erdoğan’a oy verdiğini açıklamış oldu.

Uzun yıllardır, muhalif TV’lerde, Erdoğan ve iktidar eleştirisi yapan Şener, bu tutumu ile ödüllendirilmeye başlandı hemen. Önce oğlu Meclis Başkanlığında ballı bir işe yerleştirildi ve sonra da kendisi henüz profesör olmadığı halde, rektör de oldu.

Bu bakanlık yapmış ve uzun yıllardır mecliste görev yapan bir akademisyen, düşünün artık. Şark siyasetinin bile abartılı örneklerini görmeye başladık.

Meral Akşener, partisinin aldığı sonucun, özellikle de MHP’nin gerisinde kalmasının faturasını bu ittifakta olmaya bağladı. Seçimden kısa bir süre öncesine kadar Kılıçdaroğlu’na minnettarlığını defalarca dile getiren Akşener, keşke CHP ve Kılıçdaroğlu’nun desteğini kabul etmeseydim demeye başladı. Akşener’in de bu kadar kısa sürede böylesine bir gel git yaşaması da, Şener’inki kadar kısa sürede olmuştu.

Muhtemelen CHP ile yan yana duruşunu seçmenin cezalandırdığını düşünüyordu. Bundan sonra strateji değiştirerek AKP ve MHP’nin yaşayacağı liderlik krizlerinden medet umacaktı.

Bu sürecin en büyük hayal kırıklığını herhalde Kılıçdaroğlu yaşamıştır. Sadece sandıkta başarı elde edemediği ile kalmamış, uzun yıllardır ittifak yaptığı partiler tarafından günah keşişi ilan edilmiş, o da yetmemiş, parti içi direnişleri göğüsleyerek İstanbul Belediye adayı yaptığı Ekrem İmamoğlu, kendisine hemen bayrak açmıştı.

Kılıçdaroğlu’nun istifası normal bir davranış olabilirdi. Ama etmemesi bizim siyasetimizde daha alışık olduğumuz bir tutum. Kendisi yerel seçimlere kadar görev başında kalmak istiyor besbelli.

Aslına bakarsanız, yerel seçim başarısında Kılıçdaroğlu etkin rol oynamıştı. Hem ittifak oluşturması hem de aday belirleme sürecinde oynadığı rol, bunda etkiliydi.

Yeni CHP’den beri (doksanlı yıllar) bu partinin oyları yüzde yirmi, yirmi üç bandında gezinmektedir. İller ve bölgeler bazındaki başarılar ve başarısızlıklar ise, toplumsal ayrışma ile ilgili bir durum. Lider değişse de bir süredir yaşadığımız bu sosyal/kültürel bölünme yüzünden CHP oylarında bir sıçrama olmayacaktı.

Türkiye uzunca bir süredir üçe bölünmüş durumda. Muhafazakar ve İslamcılar, Modern ve Batılılar/Batıcılar ve Kürt hareketi. Bu partiler sayesinde oluşmadı ama onlar buna ciddi katkı yaptı. Özellikle yirmi yıldır iktidar olanaklarını Erdoğan/AKP bu yönde kullandı yoğun bir şekilde.

Bunu yumuşatmanın yolu, modern sağ, muhafazakar laikler ile modernleşmecilerin ittifakı olarak görüldü. Baykal’ın sağ politikacıları vekil aday göstermesi de Millet İttifakı da bunun ürünüydü. Görünüyor ki bu eğreti ittifak şansı da ortadan kalkmış durumda.

Şimdi iş daha zor. Genel Başkanı kim olursa olsun, CHP’nin ittifak şansı neredeyse ortadan kalktı. Lider değiştirerek partideki siyaset anlayışını değiştirmek de oldukça zor gözüküyor.

Ağzı daha iyi laf yapan ve insanlarla daha sıcak ilişki kurabilen İmamoğlu seçeneği akla gelse de, parti içinde destek sağlayacağı profesyonel gruplarla yeni bir parti yaratması olanaksız. Baykal’dan sonra politbüronun yerine Kılıçdaroğlu zamanında yenilerinin gelmesi ama sistemin değişmemesi gibi.