’“Babayı da biz keselim’”

 

Radikal’’in güçlü kalemlerinden Yıldırım Türker köşesinde Münevver Karabulut cinayeti ve ardından yaşananları yazdı’…

 

Gururun yoksul aşı olduğunu biliriz.

Cumhuriyet ideolojisinin, pamuk ipliğiyle orta sınıfa bağlı kesimler üstünde en büyük güce sahip olan çağrısıdır: Yoksul ama gururlu.

Koskoca Türk sineması tarihinin, popüler edebiyatının baş köşesinde güçlü çenesi, sert hatlarıyla çizilmiş gururlu bir yoksul olmuştur. Yüreklerimiz hep gururlu olana çarpar; hep yoksulun gururla reddettikleri gözlerimizi yaşartır.

 

Geçen gün televizyon başında bir ’‘şok haber’’e yakalandım.

Küçük kızının kafası kesilmiş cesedi bir çöp tenekesinde bulunan Süreyya Karabulut, hepimizi büyük düş kırıklığına uğratarak katilin ailesinden para, evet yanlış okumadınız, para istemişti.

Benim o an izlemekte olduğum kanalın haber sunucusu da aynen böyle duyuruyordu bu tüyler ürpertici haberi.

’“Söylemeye dilim varmıyor ama (burada acıyla yutkunur) 3 milyon avro istemiş.’”

Yıllardır bu memleketin haberlerini sunan sunucu sonunda söylemeye dilinin varmadığı felaketi buldu, anlayacağınız.

O utanç verici onursuzluk nişanesinin adını biliyoruz: Para.

İşte sonunda gerçek suçluyu bulduk. Gurursuz yoksul, kızının ölümü üstüne utanmadan kan parası istemiş. Aman Allahım. Korkunç değil mi?

 

Çok uzun zamandır dehşetengiz mantık burkulmalarıyla inşa etmiş olduğumuz bir konsensüs hattı var ülkemizde. Çeşitli konularda medya tarafından konsensüse davet ediliyoruz. Davetiyelerin üstünde LCV bile yazmıyor üstelik. Son derece dayatmacı, ahlakçı yorumlarıyla bize yol gösteren medya toplumsal olaylardan tutun bireysel felaketlere kadar her konuda neler hissetmemiz gerektiğini bize bildirmekle yükümlü hissediyor kendini.

Bu yorumların, çakma ahlaki tiksinti çağrılarının lekelemediği herhangi bir haber kırıntısına rastlamak mümkün değil.

 

Süreyya Karabulut, Garipoğlu ailesinden para istemiş olduğunu inkar etmiyor. Kendince anlaşılır, kutsala yazılası gerekçeleri de belirterek. Ama olan olmuştur. Büyük gazetenin manşeti şıpınişi çatılıveriyor: ’“Baba, eski baba değil.’” 

Değildir ya. Güçsüz, çaresiz, kızının katilini bir türlü yakalatamayan bir babanın neler yaşayabileceğini düşünmek, tartmak bize kalmamış elbet. Medyanın da kışkırtmasıyla kafasının kesilmesi gereken ikinci kurbanı kıstırdık işte. Kızının anısına paraya satan onursuz baba.

Bu şok haberle birlikte araştırmacı gazetecimiz, geleceğin Birand’’ı Cüneyt Özdemir de bombasını patlatıverdi.

O, babanın ne mal olduğunu çoktan bilirmiş meğer. Çünkü, kapısına çalıp kendisinden kızının kitabını yazmak için izin istediğinde o baba müsveddesi kalkıp paradan söz etmiş. ’“Donduk kaldık’” diyor Özdemir. Koskoca projesinden vazgeçivermiş.

Bu arada, eksik kalır mı, diğer bir kanaat önderi kahramanımız Fatih Altaylı da ’‘artık Münevver’’in babası benim’’ diye ilan ediveriyordu. Sonuç olarak Süreyya Karabulut’’tan babalık payesini söke söke geri aldık. Biz vermiştik ya.

İnsan utanır.

Bu babanın neler yaşamış olabileceğini tahmin etmek çok mu güç geliyor size?

Bu vahşi cinayetin bütün ayrıntılarıyla toplumu erotize etme memuriyetinden vazgeçmeyen medya, şimdi adamın akıl ve ruh sağlığıyla karakterinin sağlamlığını ölçümlüyor. Vardığı sonuç da izler acısı.

Kızının kesik kafasının içine konduğu enstrüman kutusunu bin bir numarayla bulup fotoğrafını basmayı habercilik zanneden; adlı tıbbın otopsi raporlarındaki sperm bulgusundan inanılmaz cümbüş hikayeleri kurgulayıp okurunu keyiflendirmeye çalışan medyamız, elbette baba olmanın, onurlu bir baba olmanın, yas tutan bir baba olmanın yordamını da biliyor. Hem de gözümüze sokuyor. Bu acısından belki de delirmiş adamı bize ibretlik bir vaka olarak sunuyor.

Münevver’’in babasını çekiştirip yeterince sergilediler. Ama, kendini korumayı bilseydi, öyle değil mi?

Dikkat edin! Bu, ’“Hırsızın hiç mi suçu yok?’” gazeteciliğinin bir yansımasıdır.

Besbelli gücünü ta Susurluk’’tan bildiğimiz Garipoğlu ailesinin beslemesiyle birden Münevver’’in telefon kayıtlarındaki öteki delikanlı gündeme sürülüyor. Niye aradı? Kaç kere aradı? Demek ki Cem de kıskanmış. E delikanlı adamı kıskandırmayacaksın.

Akabinde babanın talep ettiği para gündeme atılıyor.

Artık mağduru da iyice bir didiklemenin zamanı gelmiştir.

Mağduru bir taraf olarak gösterip katiliyle arasında hakemlik yapmaya zorluyorlar bir kez daha bizi.

Mağduriyet dilinin nasıl olması gerektiğini de çoktan öğrenmedik mi? Şiirlerle, hamasi hıçkırıklarla ve gurur geğirtileriyle sahneye çıkarılmayan mağduriyet, hak edilmiş demektir, güce tapan milletimin istiklal çevrelerince.

Çünkü biricik kızınızın kafası kesilmiş bedeni bir çöp tenekesinde bulunmuşsa; zenginliği ve kutsal derin ittifakları nedeniyle dokunulamayan bir ailenin katil oğlu sırra kadem basmış ve bir türlü bulunamıyorsa, aklı başında ve gururlu baba duruşunu sürdürmek zorundasınız. Acınızı empati yoluyla hissedebilmemiz için. Yoksa, Münevver’’in katili bulunsun diye oluşturulan sivil gruplardan nümayişli istifalarla karşılaşırsınız. Neden? Çünkü para istediniz. Onurlu olamadınız.

Kızınızın katilini yakalayamıyoruz ama sizden de tiksiniyoruz işte.

 

Para, yoksulun ağzından çıktığı anda dilencilik olur. Yahudi ortağınızı, trilyonlarca borcunuzu ödememek için öldürtmüş olsanız bile sizden para talep eden bir yoksul karşısında daha onurlu ve güvenilir bir portrenize bakarız.

Şimdi hunhar bir cinayetin bile sarsamadığı kadar sarsılmış olmamız bekleniyor.

Nasılsa sesimizin de gücümüzün de Cerrahlara, Garipoğlulara yetmeyeceğini biliyoruz. Bir kez daha bize kalan, mağdurun tıynetini sorgulamak.

 

Hemen kutucuklar içinde, telefon bağlantılarıyla yalnız doktorlara değil, bu dengesini kaybetmiş, eski bildiğimiz baba olmaktan çıkmış adam hakkındaki fikir ve hislerini toplumun çeşitli kesimlerinden insanlara soralım.

Küçük anketçiklerle kamuoyunun sözde nabzını tutup tutturalım.

Herkesin küçük bir yargıç olduğu toplumsal sahnemizde Karabulut’’a cezalardan ceza beğenelim.

Koşullu şefkatimizi, bu kızlarını cinayete kurban vermiş aileden çekip alalım.

Çünkü hepimiz yoksul ve gururluyuz. Hepimiz yas tutmanın adabını, acıyla başa çıkabilmenin etiketini iyi biliyoruz.

Aslında galiba mağdurun kafiyesiz sesini hiç sevmiyoruz. Mağdurun boynu bükük, alnı dik haline tahammülümüz var ancak. Hayatta ahlaka dair ne biliyorsak ancak mağdurların üstünden sınayabiliyoruz. Gücümüzün yetmedikleri yargı alanımıza girmiyor.

Yakınları devlet tarafından kayıp edilmiş yaşlı ana babalar yıllar boyu her hafta gözümüzün önünde dayak yememiş miydi? Seslerini duyurmaya çalıştıkları için.

Biz o ana babaların da siyasi yatkınlıklarını, dillerini beğenmeyip yedikleri dayakları, gördükleri işkenceleri uzaktan seyretmiştik.

Karabulut da gözümüzden düştü.

Garipoğlu’’nun suratına yavaş çekimde teklif ettiği paraları fırlatacağına, ondan para talep etti.

Zaten Garipoğlu da ’‘mağdur aile biziz’’ demiyor muydu? Vallahi haklıymış adam.