'Ezel'in Temmuz'u Ayşe Arman'a konuştu

İSTANBUL - 1979 İzmir doğumlu. Haddinden fazla Göztepeli. Babası Göztepe’nin amigosu. Sokaklardan öğrenilebilecek her şeyi öğrendikten sonra Dokuz Eylül Üniversitesi’nde oyunculuk eğitimi almış. Oyunculuk onun için rol yapmak değil, bir hikayeyi anlatmak. Komik, çok komik bir adam. Güzel kadınları seviyor. Güzel bir bedeni ve güzel bir dövmesi var... İşte Elele dergisi için Ayşe Arman’ın gözünden Rıza Kocaoğlu... 

Ben size İzmir diyorum, siz bana ne diyorsunuz?   

 

- Anadolu’nun gülen yüzü... İlk aşkım, Göztepe...     

 

 

- Barselona olur muydu acaba? Bir aykırı Katalan ruhuyla düşününce sanki Barselona.  

 

Renginiz açık, sizinkiler suyun öteki tarafından mı gelmiş? 

 

- Evet anne tarafım Girit, Selanik dolaylarından göçmüş. Baba tarafımın ataları da Kars, Erivan taraflarından gelmiş. İzmir’de böyle bir kolaj olmuş.

 

Bu gözlerle çok kadın tavladınız mı? 

 

- Olaya daha komplike bakıyorum. Tek başına sadece gözle zor galiba o işler.

 

 

- İkisine de değil. Onların göz rengi koyu, ben ve kardeşim iki dedemden almışız renkleri.

 

 

 

- Hareketli, sokakta, kalabalık içinde, neşeli...

 

 

- İkisinden de aldığım özellikler var. Annem çok sakin, babam çok hareketli; ben bu yelpazede dolanıyorum. Mesleki anlamda da faydasını gördüğüm bir karşıtlık.

 

 

- Evet, ama bize çok hissettirmediler.

 

 

- Hayatla nasıl baş edebileceğimi, dengeleri nasıl kurmam gerektiğini...

 

 

- Amigo ve kahveci.

 

 

- Ev hanımı.

 

 

 

- Hâlâ öyleyim. Bu sene Göztepe Bank Asya’da, elimden geldiğince de maçlara gideceğim. İçeride ve dışarıda...

 

 

- Bir bütünün parçası olmayı, tutkuyla bağlanmayı. Tamamen futboldan mı öğrendim bilmiyorum ama!

 

 

- Çok.

 

 

- Kısa boylu değilim; benimki aktör boyu. Ayrıca 1.74’üm ama hayatın içinde daha mütevazı durduğum için o kadar göstermiyorum.

 

 

- İyi böyle ya...

 

 

 

- Sizi güldürdüğüme sevindim ama baştan çıkmadınız herhalde. Mizah önemli tabii.

 

 

- Benim yerime Orhan Veli cevap versin: “Güzel kadınları severim. ışçi kadınları da severim. Güzel işçi kadınları daha çok severim.”

 

 

- Ruhu güzel olursa dışı bir şekilde güzel oluyor ama sadece ruhla da olamayız tabii.

 

 

- Bana hiçbir zaman rol yapabiliyormuşum gibi gelmedi. Sadece bir hikaye anlatıyorum diye düşünerek hareket ediyorum.

 

 

- Çok mutlu olmuştum, çok heyecanlanmıştım.

 

 

- Özgüveni tazelemek anlamında faydasını gördüm. Ama hayatımda çok büyük bir yere koyduğumu da söyleyemem.

 

 

- Elbette.

 

 

- Yani çok erkekli sohbetler bir süre sonra sıkabiliyor. Biz mavra yaparken yanımızda durabilen kadınları tercih ederim.

 

 

- Bazen.

 

 

 

- Oynadığım her rolle bir bağım oluşuyor ama sanırım en özeli “Kürklü Merkür”deki Darren karakteri...

 

 

- “Ezel”in hayatımda çok ciddi bir yeri olduğunu düşünüyorum tabii ama bu patlama işlerine çok takılmıyorum. Bu benim mesleğim, ömür boyu bununla yaşayacağım. Patlamak sönmeyi de getirir; o yüzden patlamamaya dikkat ediyorum.

 

 

- Hayır, kendine inancını, güvenini taze tutmak için ve mesleki gereklilikten... O aşamaya geldiğimde kadınları zaten tavlamış oluyorum.

 

 

- Olamaz. Çünkü oyunculuğun kassal ve teknik bir iş olduğunu düşünüyorum. Ve böyle etkileşimleri gerçekçi bulmuyorum.

 

 

- Var. “Un mundo mejor es posible” yazıyor; yani “Daha güzel bir dünya mümkün.” Fidel Castro’nun Küba’sının dünyaya alternatif bir sözü...

 

 

- Yok etmeye çalıştığım bir özelliğim ama biraz var galiba kavgacılık.     

 

 

 

- İzmir’den ilk defa çıkmıştım; yeni bir şehir, yeni bir hız, ilk başta biraz afalladım.

 

 

- Artık amigoluğu bıraktı, nargile içiyor.

 

 

- Bayağı gurur duyuyor, sağ olsun.