Zaman zaman İlahiyatçı Profesör Mustafa Öztürk’ü izlerim Youtube’dan. İlahiyatçı, Müslüman ama aydın. Görgüsüz açlık kavramını ondan duydum. O da başka bir akademisyene referans ile kullandı bu kavramı.

Erdoğan ve AKP’nin 31 Mart’ta neden kaybettiğinin ve ülke haritasının büyük bölümünün neden kızardığını anlatmak için bu kavramdan yararlanıyordu söz konusu konuşmasında.

Din, iman diye geldiler, yoksulların ve başörtülü bacıların dertlerini çözmek için geldiler ama şan, ihtişam ve şaşa içinde yaşadılar şeklinde açıklıyor iktidarın durumunu. Bu görüntüler karşısında hayal kırıklığı yaşayan seçmenin de bu iktidarı cezalandırdığını söylüyor Mustafa hoca.

Biz seçilirsek Gazze kurtulur, kefenimizi giydik Kudüs’e gitmeye hazırız deyip, Maldivlere ve Monaco’ya giden bu iktidar sahiplerinin açlıklarını görgüsüzlükle giderdiklerini görüyoruz.

Bin küsur odalı Saray ile başlayan bu görgüsüz açlık, bazen Emine Erdoğan’ın konuşmalarında dile geliyordu. “Şiir yazmıyoruz ama şiir gibi yaşıyoruz” şeklinde akşam yemeklerini anlatıyordu.

Görgüsüz açlık kendini her alanda gösteriyor. Rolex saatler, Mercedes ve daha lüks otomobiller, yurt dışı seyahetleri, makam odaları, koruma ordusu vs.

Sancaktepe Belediye Başkanının iki lüks banyolu iki makam odasını başka nasıl açıklayacağız ki. Manisa Yunus Emre Belediye Başkanının makam odasındaki abartı ve görgüsüz açlığı görmüşsünüzdür sanırım.

Bu türden örnekler daha çok AKP’li belediyelerde görülse de aslında yeni siyaset sınıfının özelliği. Parti ayrımı olmaksızın bunun örneklerini farklı düzeylerde görmek mümkün. Daha önce Ataşehir Belediye Başkanın makam arabası, silahlı koruma ekibi görüntüleri de görgüsüz açlığa bir örnekti.

Önceki Çeşme Belediye Başkanının da sokaklarda üç dört koruma ile gezmesi ve gece sevgilisi ile eğlenirken, garsonun “Efendim müzik yasağı var bu saatte” demesi üzerine, “Ben buradayım ya ne yasağı, müziğe devam” demesi de çok çarpıcı bir görgüsüz açlık örneğidir.

Bu gerçek sadece İslamcı kesimin iktidara susamışlığı ile açıklanamaz. Ya da bu işin sadece bir boyutu. Oysa ki post modern dönemde siyasetçi sınıfı ciddi nitelik kaybı yaşadı. Nitelik ile ve zorlukla değil de, kayırma ve pre modern dayanışma ilişkileri ile siyasi kariyer yapmak yaygınlaşınca, görgüsüz açlık kendini tüm partilerde göstermeye başladı.

Orta sınıfın siyasetten tasfiyesi ile siyasi açıdan lümpen bir kesim için siyasi kariyer güç ve maddi olanaklar sunmaya başladı. Bu güç ve maddi olanaklar içinde siyasetçilerin pek çoğunun bu açlığını görgüsüzce gidermesi kaçınılmazdı.

Entelektüel seviyesi eskisi ile kıyaslanamayacak kadar düşük ve cahilliğin adeta sıradanlaştığı siyaset sınıfı ve bu sınıfın siyaset tarzı ister istemez ikiyüzlü olacaktır.

Bir kısmı Kudüs ve Gazze diyecek ama şaşalı ve konforlu bir iktidar sürecektir. Diğer bir kısmı Cumhuriyet ve Atatürk diyecek ama hemşehricilik ve mezhepçilik ilişkilerini siyasi kariyer aracına dönüştürecektir. Ya da belediyeye Deniz Gezmiş posterleri asıp, ihaleye fesat karıştıracaktır.

Her iki kesim de yoksulluk diyecek halk diyecek ama inşaat ve ihale siyasetine odaklanacaktır.

Normal/medeni koşullarda hayal edemeyecekleri güç ve maddi olanakları elde eden bu lümpen siyaset sınıfı, güç ve maddi olanaklara olan açlığını doğal olarak görgüsüzce giderecektir.