Bu dünyada varlığı da gördü, yokluğu da…

İhaneti de gördü, yalnızlığı iliklerine kadar yaşadı.

Her şeyini, tüm malvarlığını kaybetti.

Ama insanlığını, yüreğindeki insan sevgisini hiç kaybetmedi.

Atatürk’e gönülden bağlıydı.

Cumhuriyete sevdalıydı.

20 bin Atatürk fotoğrafı derledi.

Atatürk fotoğrafları sergileri açtı.

Açtığı Atatürk fotoğrafı sergisi o kadar çoktu ki, sayısını kendisi bile hatırlamıyordu.

100’den fazla kitap yazmıştı.

İlk kitabı, “İnsan Olma Sanatı” başlığını taşıyordu.

İnsan olabilmenin formüllerini öğretiyordu o kitapta…

Daha sonra Atatürk ve Kurtuluş Savaşı merkezli kitaplarıyla fark yarattı.

Yazdığı, öznesi Atatürk olan sayısı 50’den fazlaydı.

Yüreğinin bir köşesinde de Altay’a yer açmıştı.

1985 yılında Yener Tınaz’dan Altay başkanlığını devralmıştı.

İki yıl başkanlık yaptı siyah beyazlı kulübe…

Kulübe o kadar çok para döktü ki…

Bir kuruşunu bile geri almadı.

Beş parasız kaldığı günlerde bile…

Altay’a dünyanın parası harcadım, bir lirasını bile geri almadım, diye yakınmadı bir kez bile…

Yine kulübün zor günlerinde Altay Yüksek Divan Kurulu Başkanı sıfatıyla eli, kulübün üzerindeydi.

İyilik yapmak, yardım etmek, en büyük mutluluğuydu.

Eğitim kurumları başta olmak üzere o kadar çok bağışta bulundu.

12 okulun yapımına hatırı sayılır katkı koydu.

O kadar insana yardım elini uzattı ki…

Bir kere bile yaptığı iyiliklerin konuşulmasını istemezdi.

***

Tabii ki Hanri Benazus’tan bahsediyorum.

***

Hanri Benazus ile sayısız anı biriktirmişim.

Yüzlerce insana ekmek kapısı olan firması iflas ettikten birkaç yıl sonra…

Belediyenin Gürçeşme’deki Huzurevi’nde yaşamaya başlamıştı.

Dönemin Büyükşehir Belediye Başkanı Burhan Özfatura, Hanri Benazus’a sahip çıkmıştı.

 Sık sık ziyaret eder, eski anıları tazelerdik.

Altay’ı konuşurduk.

Huzurevindeki ilk buluşmamızda yaşadığımız hüzün, ikimizin de gözlerini buğulamıştı.

Bir baba şefkatiyle bana sarıldığında, O beni teselli ediyordu.

“Bu günler de geçecek, benim için üzülme evlat!” diyordu, büyük bir özgüvenle…

Nitekim o sıkıntılı günleri, yazarak, araştırmalar yaparak, sergiler açarak aştı.

***

İzmir’de açtığı sergilerin çoğuna gittim.

Her defasında yeni bir fotoğrafı işaret ederdi Hanri ağabey…

“Bak bu fotoğraf, koleksiyona yeni katıldı” derdi, nereden, nasıl temin ettiğini, fotoğrafın Atatürk’le ilgili kısmını uzun uzun anlatırdı.

***

Bir okulda verdiği konferansta izledim Hanri Benazus…

Salon tıklım tıklım doluydu.

Öğrencilere, “Atatürkçü olmayın” dedi.

Kısa bir süre sessizlik hakim oldu salonda.

Hanri Bey, devam etti:

“Atatürk sıradan biri değildi. Zamanında sizin gibi öğrenciydi. O günün şartları onu Mustafa Kemal’den Atatürk’e taşıdı. O, bir öğrenciyken Atatürk olduysa, siz niye olmayasanız? Doktor olacaksan, Atatürk gibi ol; mühendis olacaksan, asker olacaksan, Atatürk gibi ol!”

Alkış tufanı patlamış, gözler ıslanmıştı.

***

Hanri ağabey, “Atatürk, benim hayat boyu rehberimdir” der, eklerdi:

“Beni Türklüğe terfi ettiren tek kişiydi Mustafa Kemal Atatürk… Çünkü henüz 7 yaşındayken, sarı, kıvırcık saçlarımı okşayıp adımı sorduğunda Hanri Benazus dedim. Senin adın neden Ali, Ahmet, Mehmet değil de, Hanri, demedi. Ne mutlu Türküm demenin anlamını o gün öğrendim ben. Onun için Atatürk, benim için ömür boyu rehberim, bitmeyen borcumdur.”

***

Nazilli’den İzmir’e giden tren Ortaklar’da durduğunda…

Atatürk’ün leblebilerini cebine dolduran…

Onu görüp yaşayan son insan olarak sohbetlerinde bizi o günlere, taa 1937 Ekim’ine götüren…

“Ne mutlu Türküm diyene!” demekten gurur duyan…

Atatürk’e olan borcunu, fazlasıyla ödeyen…

Hanri Benazus’u 94 yaşında kaybettik.

Başımız sağolsun.

Bundan sonra bize, İzmirlilere, İzmir’i yönetenlere düşen…

Hanri Benazus’un adına sahip çıkmak, eserlerini yaşatmak olmalı.

Onu tanıma fırsatı bulmuş, çok kıymetli fikirlerinden yararlanmış biri olarak…

Çok şanslıydım.

Fakat O’nu kaybetmiş olmanın acısını yüreğimin derinliklerinde hissediyorum.

Işıklar yoldaşın olsun Hanri ağabeyim.