Bir idealistin günlüğü

’“Of of of!’” Dedi, ama sonra çok pişman oldu. Zira babaannesi her oflayışında köylü şivesiyle; ’“of decene af desen ya a oğlum sen’… töbü töbü, Gocuman Rabbım’’ın gücüne gitçek bak!’” diye ikazda bulunur, büyük günah işlemesine engel olurdu!’¶

O ihtiyar kadın, yani babaannesi ne çok ve ne güzel şeyler biliyordu, hayret! Köylerinde okul da yoktu mektep de medrese de’… Her insan bir okuldu, öyle ya! O da babasından ve annesinden öğrendi demek öğreneceğini.

Hem içinde yaşadığımız toplum en önemli okul değil miydi?Yaşamla alakalı her şeyi ilkönce toplumun içinde öğrenmiyor muyduk?Evet, büyükannesi de tedrisini bu yoldan tamamlamış demek’…

’“Yine sabah konferansına başladın!’” Her sabah bu seminer faslı yaşanıyordu evden çıkmadan evvel. Aynanın karşısında; lavaboda, uyku mahmuru gözlerinden kendini görür görmez bir muhasebe başlatır ki sormayın gitsin.

Rüyanda mı gördün be mübarek?Tarih, coğrafya, sosyoloji, edebiyat, biyoloji ve siyaset’… Her konudan yarım yamalak bilgisiyle konuşur konuşur; kendi kendine dinler ve usul usul işinin başına giderdi!

İşte o günlerden biri’… Bir fark var sadece bilmeniz gereken, o da hazreti migren! Şaşırdınız! Migrenin Niçin hazret olduğunu da az sonra öğreneceksiniz.

Sebebini sadece kendisinin değil, doktorların dahi bir türlü anlayamadığı yarım baş ağrısı ve mide bulantısı! Tabii sizin başınızda olmadığı için migrenin ne menem bir ağrı olduğunu kavrayamıyorsunuzdur. O’’ndan dinleyin de bu şiddetli ağrının nasıl bir şey olduğunu az da olsa anlayın: ’“kafama kurşun sıkıp şu ağrıdan kurtulmak istiyorum’” ’…

Okudunuz değil mi?Ağrının kendisini esir aldığı durumlarda ölümü istiyor bizimkisi’… Adamı intihara sürükleyecek kadar şiddetli kaç ağrı vardır bildiğiniz?

Bu sabah da öyle bir vurmuş ki başının sağ yanına, sormayın gitsin. Ensesinin kökünden başlayarak başının üzerinden doğruca sağ gözüne vuran bu ağrı hiç de geçeceğe benzemiyor. Bugün zindan olacak besbelli.

Aynada yüzünü göremiyordu, gözünü açamıyordu ki! ’“Olur mu ya olur mu be! Bugün de nereden musallat oldun’” dedi, ama yine babaannesinin sesi kulaklarında çınlamaya başladı: ’“isyan etme, öküle konuşma bakem, peygamber sünnetidir başarısı. Dahı şükretçene isyan ediyon, töbü töbü!...’”

Alın size ’“hazret-i migren.’”Şimdi anladınız değil mi migrenin niçin ’“hazret’”sıfatına nail olduğunu. Siz ne düşünürsünüz bilmem, ama bu hikayenin yazarı olarak ben de aynı kanaatteyim. Bazı dertler herkese verilmiyor. Kaldıra bilene yükleniyor dert dediğiniz. Kaldıramayana kimsenin bir şey dediği yok!...

’“Ah babaanne ah!’” dedi. Arkasından da kararını verdi, ’“bugün iş miş yok! hem başının üzerinde böyle bir hazret taşıyacaksın hem de gidip başka işlerle meşgul olacaksın! Olmaz öyle şey!’”

Az doktor tavsiyesi uygularsa ağrıdan kurtulur, böylece koca bir gün de izin yapmış olurdu. Aynen öyle yaptı.

Bu hastalığın tek çaresi var karanlık bir odada kısa bir süre sırtının üzerine boylu boyunca uzanarak uyumak. Hiçbir ilaç teskin etmediği için en iyi kurtuluş yolu da bu.

’“Boşu boşuna, çare olmayacağını bilerek hap yutmak da neyin nesi?Biraz uyur sonra da kafamın estiğini yaparım’”diye düşündü’…

Tekrar odasına döndü, yatağını toplamamıştı, gözlerine siyah uyku bandını geçirerek uzandı.

Uyandı. Geçti mi dersiniz migren ağrısı?Nerede! Mide bulantısıyla beraber şiddetini daha da arttırmıştı. Uyandığında söylenecek oldu, ağzı küfür ve isyanla doluydu; tam başlayacaktı migreninden!... ama aklına yine kocaanası geldi! Sustu tabii. ’“tövbe tövbe!...’”

Bu ağrı hayatından bezdiriyor, yaşamı dar ediyordu. Ona esir olmayacaktı. Dışarı çıkacak, başında hazret-i migren olduğu halde kendine verdiği izni iyi kullanacaktı.

Öyle yaptı. ’“En iyisi kahvaltıyı dışarıda yapmak; bal kaymak, peynir, zeytin, reçel, kaynamış yumurta; nezih bir yer ve severek okuduğu yazarların olduğu gazeteler’…’” diye düşündü.

Evden çıktı. Gazetelerini almak için köşedeki büfeye uğradı. Sergende dizili gazetelerin serlevhalarını okuyarak seçim yapacaktı. Ülke gündemi aylardır değişmiyordu. Dernek kapatılacak mı?Denekler yasası değişecek mi?Dernek yöneticileri ceza alacaklar mı?Her başlık, her manşet bununla ilgili haberlerle doluydu.

Bir yanda müzmin baş ağrısı bir yandan ülke gündemi, iyice canı sıkıldı. Herkes bir taraf. Bitaraf olan yok. Dernekçiler ve başka dernekçiler. İşgal altında bir ülke, işgal edilmiş insanlar.

Kendini düşündü; babaannesine yine hak verdi, okkalı bir şükür çekti gazeteci önünde bekleyen diğer müşterilere bakarak: ’“çok şükür, buna da şükür, benim başımın yarısı işgal altında ülkenin ise her tarafı!...’”

Diğer müşterilerin şaşkın bakışlarıyla büfenin önünden ayrıldı. Hiçbir gazete almamıştı. Kendini düşündü tekrar, arkadaşlarını gençlik aşklarını gençlik savaşlarını’… Yürüdü’… Gençlik aşkıyla gençlik savaşını aynı anda hem de migrenle beraber düşünmesine güldü. Yürüdü’…

Yalnız adam’… az önce hatırladığı arkadaşları da acaba kendisi gibi yalnız mıydı?Yalnızlığı onlar da yaşıyorlar mıydı?’“En azından onların bir refakatçisi, hazret-i migrenleri yok, rahattırlar’” diye düşündü’…

O nezih restorana geldi. Denizin en iyi göründüğü masaya oturdu. Kahvaltısını ısmarladı. Başı çatlamak üzereydi. Hem düşünüyor hem de kendi kendine konuşuyordu. Daha doğrusu gerçeklerle yüzleşiyordu. ’“Ulan bu migren var ya bu migren hakikatten bir nimetti. Kocaanası hep doğru söylemişti.’” Kadını hayırla andı’…

İlkönce çayı geldi. Paşa çayı denilen açıklıkta istemişti çayını, şekerlerini attı içine, başladı karıştırmaya;

Çayın tadına baktı. Şekersiz. İki kesme şeker daha attı. Başladı tekrar karıştırmaya.

En iyisi eve dönmeliyim. Çıldırmak üzereyim. ’“Babaanne başım çok ağrıyor!’”

’“Şükretsen ya oğlum şükretsen ya! Of deme gari bakem af de af!’”

’“Beyefendi kahvaltınız?...’”