Bu sıradan bir “can dost” hikayesi değildir…

Asırlık geçmişi vardır…

Ve…

Hepsinden önemlisi “ilk cümleden son kelimesi”ne kadar gerçektir…

Başlıyoruz…

***

Tam 99 yıl önce bugünler…

Profesör Dr. Hidesabura Ueno…

Japonya’nın başkenti…

Tokyo Üniversitesi’nde görev yapıyordu…

Yalnız yaşıyordu…

Dostları O’na…

Beyaz, safkan “akita” cinsi yavru erkek köpek hediye edince…

Dünyalar O’nun oldu…

Profesör Ueno…

O sevimli yavruya yatağının ayak ucunda uyumayı alıştırdı…

Yeni minik dostuna bi’de isim gerekliydi…

O’nu da buldu…

Artık o dünya sevimlisi yavru köpeği…

Japonca’da…

“Sekiz tane” anlamına gelen…

“Hachiko” diye çağıracaktı…

***

Profesör Ueno ile evin yeni üyesi “Hachiko”…

Şahane iki arkadaş oldular…

İki dost…

Hayatlarının “rotası”nı çizdiler…

Profesör her sabah üniversiteye gitmek için…

Evine yakın istasyona kadar…

Minicik köpeği “Hachiko” ile birlikte yürüyor…

Tren gelince…

Dünya sevimlisi “Hachiko” sahibini üniversiteye uğurluyor…

Ardından…

Profesör dönene kadar mahallede dolaşıyor…

Saatler tam 15.00’i gösterdiğinde ise…

Sahibini karşılamak için…

Rotasını istasyona çeviriyordu…

Sevimli “Hachiko”…

Profesörü karşılama saatini hiç kaçırmıyordu…

***

Hayata bu ya…

Günlerden bir gün…

Profesör Dr. Hidesabura Ueno…

Ders verirken…

Kalp krizi geçiriyor; kurtaramıyorlar…

Şu işe bakın ki…

O saatlerde…

“Hachiko”…

Her zamanki gibi…

O gün de istasyonda profesörün dönüşünü bekliyordu…

Bekledi… Bekledi… Bekledi…

Ne var ki, profesör gelmiyordu…

O güne kadar hiç böyle bi’şi yapmamıştı!

Can dost “Hachiko” yılmadı ama…

Profesör görünürlerde yoktu…

Ertesi gün… Daha ertesi gün… Hatta bi’kaç gün sonra da…

İnmiyordu trenin basamaklarından sahibi…

Bu tablo…

“Hachiko” ile profesörü tanıyanların…

İçini acıtıyordu ama…

O sadık köpek…

İstasyona gitmek… Beklemek… Ve dönmek gibi…

Adeta…

Bir (*)“ritüel” sergiliyordu…

“Hachiko”nun haline gören istasyon müdürü ve…

Çevre esnafı…

O’na yiyecek ve su vermeye başladılar…

Aradan aylar geçti…

Ne var ki…

“Hachiko” hala nöbetteydi…

Ve sahibinin yolunu sabırla bekliyordu…

“Hachiko”nun hikayesi…

Bir süre sonra tüm Japonya’da duyuldu…

Ülkenin dört bir yanından “Hachiko”yu görmek…

Başını okşamak ve…

O’na yiyecek vermek için “Shibuya”ya akın etmeye başladılar…

“Hachiko”…

Artık, ülkenin sembolü haline gelmişti…

***

Aradan koca bir 10 yıl geçti…

Takvimler, 1934’ü gösteriyordu…

“Hachiko” yine Shibuya istasyonu önünde…

Her zamanki yerinde…

Hala sahibinin yolunu gözlüyordu!

Gelgelelim…

O gün, beklediği son gün oldu!

“Hachiko”nun ölümü nedeniyle…

Japonya’da bir gün yas ilan edildi…

Bağış kampanyası açıldı…

O bağışlarla…

Shibuya istasyonu önüne…

Bronzdan bir “Hachiko” heykeli dikildi...

Ayrıca…

Köpek “Hachiko” mumyalandı…

1935 yılından itibaren…

Tokyo Ulusal Bilimler Müzesi’nde sergilenmeye başlandı…

***

Gelin görün ki…

“Hachiko”nun gözleri nemlendiren öyküsü…

Bu satırlarda sona ermiyordu…

Japonya…

İkinci Dünya Savaşı’na girmişti…

Japon ordusunun cephane üretmek için…

En küçük metal parçasına bile ihtiyacı vardı…

Evlerden çatal, kaşık takımları bile toplanıyordu…

“Hachiko”nun heykeli cephane oldu…

Takvimler bu kez 1948’i gösteriyordu…

Savaş sona ermişti…

Vefakar köpek “Hachiko” unutulmadı…

Shibuya istasyonun önüne…

Yeniden “Hachiko” heykeli dikildi…

Bilir misiniz?

O günlerden bugünlere…

“Hachiko”…

Tokyo’nun en yoğun buluşma noktasında…

Herkesin gözü önünde…

Kalplerde yaşamaya devam ediyor…

***

Bitiriyoruz…

En taze gelişmeyle…

AK Parti hükümeti…

Türkiye’nin pek de beklemediği bir “yasa teklifi”ni...

Altı gün önce masaya koydu:

Yasa teklifinin üç satırlık özeti bile…

Hayvanseverleri perişen etti:

* Önce başıboş köpekler sahiplendirilmeye çalışılacak...

* Barınak köpekleri için “n’olur sahiplenin” duyurusu yapılacak...

* 30 gün boyunca sahiplenilmeyen köpekler uyutulacak...

Tabii ki…

“Japonlar kadar duyarlı olalım…” demiyorum…

Ama…

Bizim “Can Dostları” da uyutma fikrini unutalım demek geliyor içimden…

(*)“ritüel”: Genellikle önceden belirlenmiş kimi kurallara göre yapılan dinî tören…

Nokta…

Hamiş 1: Cumhurbaşkanı Erdoğan, dün yurt genelinde dört milyon sahipsiz hayvan olduğunu belirtti ve şöyle devam etti: “Sahipsiz köpek sayısını, yakala-kısırlaştır metoduyla çözmek istedik; olmadı… Bu meseleyi çözmüş ülke örneklerini inceliyoruz… Önceliğiniz sokak hayvanlarını sahiplendirmek… Hiç kimse bizim merhametimizi sorgulamasın ve bize merhamet üzerinden ders vermeye kalkmasın…”

Hamiş 2: Kuşkusuz, “Hachiko” adına yapılanlar sadece bir heykelden ibaret değil… 1987 yılında Japonlar tarafından “Hachiko”nun hikayesini beyaz perdeye aktardılar… 14 yıl önce de Hollywood imzasıyla bir film daha beyaz perdeye geldi… “Hachiko: Bir Köpeğin Öyküsü” adlı film Türkiye’de de gösterime girdi… Profesör Ueno rolünü Richard Gere canlandırdı… Film, tek kelimeyle mükemmeldi…

Sonsöz: “Köpeğiniz dünya üzerinde sizi kendinizden bile çok sevecek tek kişidir… / Josh Billings – Amerikalı mizah yazarı ve öğretim görevlisi…”