O sevimli şarkının…

Bugün ilkokullarda cıvıl cıvıl seslendirildiğini hiç sanmıyorum…

Galiba o da “mazide” kaldı…

Oysa…

Şu sırada yaş olarak yarım asrı devirenlerin…

Hala…

Belleklerindedir…

Yaşıtınız arkadaşınızın espri olsun diye…

“Yoksa unuttun mu o okul şarkısını?” diye…

Laf çarpıp damarına basın…

Otobüste bile olsa; mırıldanmaya başlar:

“Daha Dün Annemizin… / Kollarında Yaşarken… / Çiçekli Bahçemizin… / Yollarında Koşarken… / Şimdi Okullu Olduk… / Sınıfları Doldurduk… / Sevinçliyiz Hepimiz… / Yaşasın Okulumuz…”

***

Döneceğiz, bu çok ünlü ilkokul şarkısının büyüsüne!

***

Bizler…

Çağ atlıyormuş gibi(!) yaparken…

Enflasyon altında inim inim inleyen bu güzel ülke…

Dolaşımdaki en yüksek değerli banknotu “200 TL.” ile…

Sadece “20 adet” İzmir gevreği alabiliyorsa…

Zaten söylenecek söz kalmamış demektir…

Cumhuriyet’in…

100’üncü yaşını kutlamaya “80 gün” kala…

Özellikle…

Gözümüz gibi baktığımız…

Bugünün fidanlarını ve ailelerini yakından ilgilendiren…

Vahim bir “gelişme” ile karşı karşıyayız…

Ve o gelişme…

Böyle umarsız bir şekilde devam ederse…

Bundan böyle…

Evlatlarımız için…

“Bugünün fidanları yarının çınarları” diyebilecek miyiz?

Ne yazık ki, diyemeyeceğiz?

Neden?

Çünkü, Türkiye…

Son 100 yılda hiç yaşamadığı…

Bir “Eğitim Kanseri” ile…

Karşı karşıya ve…

Ne yazık ki, ilacı yok…

***

Bu boş vermişliğin adı…

Güzel ülkemizin her köşesinde şöyle tanımlanır:

“Saldım çayıra, Mevlam kayıra!”

***

Biliyorsunuz…

Türkiye’de…

Temel Eğitimimizin

İlk kademesi…

Dört yıl süreli ilkokul… (1. 2. 3. Ve 4. Sınıf…)

İkinci kademe ortaokul; o da dört yıl… (5. 6. 7. ve 8. Sınıf…)

Ve üçüncü kademe 4 yıl süreli lise… (9. 10. 11. ve 12. Sınıf)

Şimdi dikkat!

Son 10-12 yılda başımıza gelenlere bakar mısınız?

2011-2012 öğretim yılında…

İlkokul 1. sınıfa kaydı yapılan 1 milyon 404 bin 857 yavrumuzun…

(İnanılacak gibi değil ama gerçek!)

341 bin 881’i, 12. sınıfa ulaşamadı…

Daha anlaşılır özeti şu:

Kız / oğlan fark etmez!

Evladımızı ilkokula yazdırıyoruz…

Ama…

O yavrumuz “liseden bile” mezun olamıyor?

Zekayla mı ilgili?

Hayır!

Sağlık sorunu mu var?

Hayır!

Peki, gözümüzün bebeği neden lise diploması alamıyor?

Çünkü…

Liseye devam edemiyor!

Aile ortaokuldan sonra…

Gözbebeklerini “ekmek getirecek bi’zanaat öğrensin” rotasına oturtuyor…

Oysa…

Aynı anneler, babalar…

Ne hayallerle o yavrularını ilkokula yazdırmışlardı…

Kitaplar… Defterler… Yol parası… Günlük harçlık…

Derkeeeen…

Şöyle bir sesleniş:

“Ha’di bakalım; yarın kaportacı Ali Abi’nin yanında başlıyorsun!”

Ya o yavrunun hayalleri n’olacak?

Boş ver hayalleri…

Hayaller karın doyurmuyor…

***

Bitiriyoruz…

“Cumhuriyet Gazetesi” için…

Sayısal olarak karşılaştırmalı analiz yapan…

Eğitim Uzmanı Alaattin Dinçer’in…

Özellikle büyük şehirlerdeki değerlendirmelerini…

Dikkatle incelerseniz…

Şunu göreceksiniz:

“İstanbul… Ankara… İzmir… Bursa… Samsun… Adana… Mersin…  Kayseri… Gaziantep… Konya… Antalya… Tekirdağ… Kocaeli ve Zonguldak’ta 626 bin 370 çocuk ilkokul 1. sınıfa başlıyor; ancak bunlardan ancak 504 bin 538’i 12. Sınıfta eğitime devam edebiliyor… Peki; aradaki 121 bin 832 çocuk nerede? Belli ki, bırakmışlar eğitimi… O evin gözbebeği yavrusu kim bilir nerede aile sofrasına katkı için ter döküyor... Yani bu 14 ilde çocukların yüzde 20’si liseye başlarken sanki buhar olmuş!

Nokta…

Eskiden de babalar evlatlarını…

Esnafa emanet ederdi; çırak olsun…

Ekmeğini kazanmasını öğrensin diye…

Ama…

Veda etmeden okula…

Sadece yaz tatillerinde…

Biz işte böylesi acıklı bir tablo ile…

Cumhuriyet’in…

“İkinci Yüzyıl”a ayak basışını kutlayacağız…

Ne kadar acı, değil mi?

Nokta…

Hamiş: “Daha dün annemizin…” diye başlayan “şarkılı şiir” aslında bu güzel ülkenin miniklerinin öğrendiği ilk çocuk şarkılarından birisi… Mozart'ın “Twinkle Twinkle Little Star” bestesine Ahmet Muhtar Ataman tarafından yazılan sözlerle ortaya çıktı… Yakın döneme kadar hiç unutulmadı… Beş nesil, önce bu şarkıyı ezberledi ilkokula başladığında… Ve hiç unutulmadı… Keşke bu çocuk şarkısını koruma altına alabilseydik…”

Sonsöz: “Sen saçlarına baharları tak çocuk! Gülüşün güneş olsun, ellerin umut… / Mehmet Seydiyaroğlu – Şair…”