Sembollerin ve anlamların yapı bozuma uğradığı bir çağın orta yerinde, insanlığı başka bir hayatın beklediğine dair öncüller art arda zuhur ederken, her şeyi yeniden söylemek bir zarurettir.

Dünyada üretilen gayrisafi hasılanın tam üç katı borç yaratan kapitalist sistem, krizden sonra dört katı borç üretmeye başladı. Ve dengeye geri dönemiyor.

Siyasal ve ekonomik koşulların yarattığı belirsizlikte otoriterleşen yönetimler, demokrasilerin getirdiklerini baskı altına almaya başladı.

1980 24 Ocak Kararları ile inşaat ve ticaret arasında sıkışıp kalan Türkiye, kırk yıldır, ithal ikamenin kıskacında.

Seçimlerin ardından, yönetilemez duruma gelen ekonomide yönetim, Batı’nın uzmanlarına bırakıldı.

Kemal Bey, ABD ile İngiltere arasında mekik dokudu, ekonomi yönetimini kapitalist metropollere teslim edeceğine dair güvence vermek için… ama Erdoğan’a kısmet oldu.

1980 darbesinin de nedeni olan 24 Ocak Kararları, NATO-Pentagon hattında kapitalist metropollerin baskısıyla alınmıştı.  Batı, bozduğunu yoluna koyacak olabilir mi?Tuhaf.

Kamu gücünü kullanan aygıt olarak devlet, güvenlik politikalarını oluşturmak ve yürütmekle yükümlüdür. Devlet nizamı, Montesquieu’den beri kuvvetler ayrımına dayalıdır. Cumhurbaşkanlığı hükümet sisteminde kuvvetler ayrımına fiilen son verildi. Sonucunda, devlet aygıtı işlemez durumda.

Yürüyen gerçek; Hükümet eden de muhalefet eden de iktidar zümresinin bileşenleri olup ihtiyaca göre yer değiştiriyorlar.

Üretici güçleri geliştiren muhafazakâr sağın muasır medeniyet durumuyla mütecanis siyasi varlığı sürekli iktidar getiriyor. Solun anlamadığı…

Bir umut olabilirdi ama Gezi eylemlerinde ortaya çıkan yatay toplum, siyasal harekete dönüşmeyi amaçlamıyor. Daha alınacak çok yol var. Dijital devrim, o bildiğimiz devrimlere benzemiyor.

Sistemde çözüm yolları hızla tükeniyor, kaos büyüyor. Sefalet, yoksulların kapısını çalıyor. Siyaset ise yalan söyleyen siyasetçiyle müsemma.

Serbest piyasa mottosu; Vicdan ve ahlak yok ama iman var.

Sokağın sessiz isyanı gün be gün büyüyor.