Bütün değerlerin piyasada oluştuğu bir çağda, siyaset-medya ilişkilerinin fiyatlandırılarak piyasaya salıverildiği artık meçhulümüz değil. Siyasal partilerin medya ilişkileri, parayla sürdürülebilir ilişkilerdendir. Fikri yapı da haliyle o maddi ilişkilerle mütecanis oluşuyor.

“Siyasetin finansmanı, medya yatırımı” gibi gerekçeli açıklamalarla şaibeli ilişkilerin iktisat bilimine havale edildiği koşullarda, gözlerden uzak tutulmak istenen gerçekleri söylemek ve yazmak daakçeli nedenlerle pek tercih edilmiyor.

Siyaset-medya ilişkisi piyasaya düşünce ne oluyor? Tabii ki parayı veren düdüğü çalıyor. İyi de parayı veren düdüğü çalınca ne oluyor? İşte tam da kıyamet alametlerinin ortaya çıktığı durum; yoksulluk, açlık, savaş, doğa talanı, soygun, her türlü sömürü, yalan veahlaki çöküş kitabına uyduruluyor.

Bütün değerlerin piyasada dolaşıma girdiği ve para cinsinden ifade edildiği koşulların yarattığı meta kültürü, görüntü ve gürültüden ibaret. Buna anlamın yokoluşu demek abartı olmaz. Anlamsızlık ile saçmanın homojenleşmesi…

Satılabilen ve satın alınabilen herşeyin sistemde değer kazandığı koşullarda siyaset-medya hattında olan bitenler, insanın itaatkâr budalaya dönüşmesini isteyen muktedirin arzu ettiği gibidir.

Muktedirin arzusu, “Efendiler-Hür Köleler” düzeninde sürüye dönüşen toplumu gütmektir. İşte bu arzunun gerçekleşmesi için 24 saat beyin yıkamakla yükümlü medya, muktedirin hizmetinde olup ekranlarda izlediğimiz söz israfıyla ünlü gazetecilerin gerçek misyonu, beslendikleri sistemin bekasını sağlamaktır.

Neo liberal düzende ahlaki değerlerin ve karakter oluşumunun enikonu paraya tekabül ettiği bir gerçek. Sözün artık söz olmaktan çıkarak yalana dönüştüğü, yazının insanlığa karşı işlenmiş suçun belgesi olduğu zamanlardayız.

Metalaşan değerler, vasatlaşan insan ve çöken ahlak ile hemhal siyaset/medya ilişkileri artık olağanlaştı.

Sonuç olarak, vasatların yönettiği yeryüzünde oluşan yeni sosyolojide aptallığın genel geçer seviye olarak sürdürülebilirliği, medya-siyaset ilişkilerini de belirliyor.