Altay'ın mı, yoksa İzmir'in mi talihi budur nedir anlayamadım...’¶

Kaderciliğe inananlardan değilim...

Ancak, bir takım dört kez final kapısına dayanıp, tümünden başarısızlıkla dönüyorsa bunda bir etken olduğu kuşkusuzdur...

Sakarya, Kasımpaşa hüsranları usumuzdan silinmedi. Üstelik Kasımpaşa faciası Türk futbol tarihine derin izlerle yazılmıştır...

Ve bakıyoruz Konyaspor finaline...

Karşımızda müthiş bir baskı uygulayıp erken golle 1-0 öne geçen; ardından skoru 3-0'a getirecekken duran bir takım...

Bırakın durmayı, tek pas yapamayan, har vurup harman savuran, belli dirençleriyle ayakta durmaya çalışan bir takım...

Ziya Doğan en son hamlesini 55. dakikada yaparken, Güvenç Kurtar'ın ezilişini izlediği; Kalecisi 2 hatalı golü yerken yerinden bile kıprdamadığı, hüsran yaşayan bir Altay vardı karşımızda...

Üzülüyorum bazı futbolcu arkadaşlarım için...

Yapabileceklerinin en alasını yaptılar...

Kaleci Soner her iki golde hatalı iken bir de kırmızı kart pozisyonunu üretince öne çıktı!..

1-0 öndeyken baskı kurması gereken Altay, Güvenç Kurtar sayesinde geriye çekilince 60 dakika baskı altında oynamanın cezasını ödedi aslında...

Burak-Şehmuz ikilisinin üretimsizlikleri; Gelen orta ve pasların beceriksizce kullanılamaması cabası herşeyin!

Oysa böyle bir lüksü var mıydı Altay'ın?

Siyah-beyazlılar bir final maçına çıkmamışlar mıydı?

Demek ne yönetim farkındaydı bu oyunun, ne de üç maçlığına 300 bin lirayı almayı düşünen Güvenç Kurtar!..

Kurtar Hoca'nın "ruh çağırma" hesabı geçmişte olduğu gibi bugün de tutmamış oldu! (Bu kez çağırıp çağırmadığı belirsiz ama yaptığı oyuncu değişimleri ruh çağırır görüntüsündeydi)

Olan İzmir'e ve Altay'a oldu...

Yine hüsran ve yine hüzün...

Şimdi Altay camiası ağlıyor...

Niye?

"Dört yıl da hep finalde gitti. Daha nereye kadar?" diye...

Sanki gelecek yılı göreceklermiş gibi!..

Bekleyin dostlar, gelecek sezon çok şeylere gebe...

Bu şampiyonluk umudu da yitti ya, görecek günleriniz var daha!..