Türkiye, şehit evi ile Oslo arasında gerilip kalmışken, ölen teröristin ardından ağlamayı konuşuyor. Yaşadıklarımız ‘absürd’ kavramını anlatan canlı bir performansı andırıyor. Sanki Picasso’nun üçüncü boyutu parçaladığı kübist eserlerinden birine bakıyorum.
Geçen ay, şehit cenazesine katılan halk, hükümeti temsilen orada bulunan Bakan Suat Kılıç’a şöyle seslendi; “Şehit evine değil, Oslo’ya git!”
Saflar tuhaf bir şekilde netleşiyor: Türk halkı şehit cenazelerinde, iktidar Oslo’da…
Bu ağır tepki başkaca nasıl okunabilir ki!
30 yıldır şehit cenazelerinde Türk halkı tepki veriyor. Acıyla, öfkeyle çok şey söylendi. Ama bu defa verilen tepki, sitemden ziyade bir saflaşmayı işaret ediyor.
Bilindiği gibi Oslo süreci, PKK ile Hükümetin yürüttüğü gizli görüşmeleri ifade eder. Ve artık biliyoruz ki, yere göğe sığdırılamayan “Kürt açılımı” çok kötü yönetilmiş bir süreçtir. Kürt sorunu, Türkiye Cumhuriyeti’nin kimlik sorununa dönüşmüştür.
Güneydoğu’nun sınır illeri, Ankara’dan yönetilen Türkiye Cumhuriyeti illeri olmaktan hızla uzaklaşıyor. Türkiye Cumhuriyeti’nin kimliğini taşıyan bir yurttaşın elini kolunu sallayarak gideceği iller değildir, bu iller. Bir Türk yurttaşı, İzmir’e gider gibi gidemez Hakkâri’ye.
Bu ülkede ‘barış içinde bir arada yaşamak’ fikrine şans vermek için acılarını bastırıp sessizliğini koruyan Türk halkı, sorunun değil çözümün parçası olmayı tercih ederek, PKK’yı Kürt sorunundan, Doğu sorunundan ayrı tutan anlayışa destek verdi.
Ne ki, bugün yaşanmakta olan olaylar, PKK’nın Kürt hareketinin fiilen liderliğini yapmakta olduğunu gösteriyor. Terör örgütü diyerek kestirip attığımız örgüt, devletin Oslo’da görüştüğü örgütmüş aslında.
Öte yanda, görüşülen kişilerin PKK’yı ne kadar temsil ettiği de meçhul; eylemlerine bakıldığında, PKK’nın homojen bir yönetim yapısına sahip olmadığı kolayca görülebilir.
Sonuç itibarıyla Kürtler otonomi istiyor. Öyle ki, esnek bir federal yapı içinde, Suriye, Irak, İran ve Türkiye’deki parçaları bir araya gelsin. Ve bu süreç Türkiye’nin çatısı altında, Ankara’nın gözetiminde gerçekleşsin.
Hükümet bu makul (?) isteği karşılamayı amaçlayan makul (?) koşulları oluşturmak için harcadığı çabaya, “Kürt açılımı” diyor.
Ve bu açılımın bugün geldiği aşamada, teröristler için de ağlamak gerekir mi, gerekmez mi diye tartışır hale geldik.
Terörist için ağlayacaksak ve bu ağlayış insan olmanın bir kriteri olacaksa, yani terörist için ağlamayı bütün insanlığın paylaştığı ortak bir tasaya dönüştüreceksek; önce terörü yeniden tanımlamak ve hatta aklamak gerekmez mi? Terör insanlık suçu değilse, tamam, hep birlikte ağlayalım… Ya da ölenlerin terörist olmadığını kabul edelim…
Aklımız öyle karışmış ki…
Toplumsal gerçekler tuhaf kılıklara büründürüldü. Bütün değerlerimiz altüst ediliyor. Bütün kavramların içi boşaltılıyor. İnsanlar neye inanacağını şaşırmış durumda.
Türkiye Cumhuriyeti yurttaşı olmayı bir sorun olarak görmeyen sessiz çoğunluk, kendisine telkin edilen ‘sabır ve metaneti’ daha ne kadar korur!
Bir yol ayrımının artık uzak ihtimal olmadığı hemen hemen her evde konuşuluyor. “Madem birlikte olamıyoruz, ayrılmayı konuşalım” diyenlerin sayısı gün be gün artıyor.
Ülkenin içinden geçtiği koşullarda toplumsal barışın yeniden inşası, ortak yararın ne olduğu konusunda varılacak mutabakata bağlıdır. Bu mutabakatın konuşulacağı iklim oluşturulmadığı sürece söylenen her şey havada kalacaktır.
“Hepimiz Türküz” önermesinden yola çıkarak toplumsal uzlaşmaya varmanın olanaksızlığı artık biliniyor. Hem Kürtler hem İslamcılar buna itiraz ediyorlar; üniter devlet ve ulus kavramlarını duydukları zaman tüyleri diken diken oluyor. AKP’nin savunduğu “din kardeşliği” de çözüm olamıyor. Ortadoğu’da din kardeşlerinin halini görüyoruz. Bir gün olsun birbirlerinin boğazına sarılmaktan vazgeçmediler. Federasyona da Türklerin itirazı var.
Sonuç olarak, mevcut koşullarda uzlaşma zemini oluşmuyor. Toplumsal barışın sağlanması zor görünüyor.
Dönüşü olmayan yollara girmeden, ayrılığı tek seçeneğe dönüştürmeden önce, bunu gerçekten isteyip istemediğini herkes kendi kendine sormalı. ‘Şehit evi’ ile ‘Oslo’ arasında sıkışıp kalan Türkiye’de hayat kimse için kolay olmayacak.
Kamusal yaşam din normlarına göre yeniden yapılandırılırken ortaya çıkan kargaşa ve hoşnutsuzluk üstüne bir de Kürtlerin otonomi talepleri ve her gün dökülen kan…
Toplum bu yükü çok uzun süre taşıyamaz.
Yazdır
Önceki sayfa
Sayfa başına git
12
6
Künye
İletişim
Facebook
Twitter
Google+
RSS
Sitene Ekle
Günün Haberleri