Aşağıda yazacağım sorunları ne dağlar, ne de gökler sırtlanabilir. Ama İzmir halkı bazen içine atarak, bazen sinkaflarla, bazen kavgayla bu sorunları sırtlanıyor.

 

Kent yenileme çalışmalarında yerel yönetimlerin proje üretememesi, olası depremde yaşanacak can kayıpları,

 

Okulların yeterince bina kalite denetimsizliği,

 

Dere kenarlarında bile yeni açılan bulvarların mühendislik hataları (Örneğin Yüzbaşı İbrahim Hakkı Bulvarı’ndaki su birikintileri)

 

Bunları seyredip, mühendislik desteği vermeyen mühendis odaları,

 

Hatay Caddesi, Halil Rıfat Paşa, Mithat Paşa Caddelerinin acizliği, trafiği alt üst eden Dolmuş terörü,

 

Yol kenarlarına gelişi güzel park eden, kaldırımları kapatan araçların otopark diye çaldığı klaksonları,

 

Hava kirliliği, görüntü ve gürültü kirliliği,

 

Ana yol kavşaklarında zoraki para isteyen dilencileri,

 

Gençlerin başıboş cafelerde boşuna zaman geçirdiği, bunlara yerel yönetimlerin seyirci kaldığı,

 

Fuarın iki hangarla işlev gördüğü,

 

Kaldırımların gelişigüzel işgal edildiği,

 

Cafe ve restaurantların ön bahçelerinin naylon branda ile kaplanarak, kent bütünlüğünü bozduğu,

 

Sporda ikinci kümede kalışımızın çaresizliği,

 

Bürokrasinin vatandaşa set olması,

 

İl genel meclisi bünyesindeki müzik korolarının kaldırılması ve örnek öncülükten vazgeçilmesini,

 

Otobüse binmediğim için, bilemediğim sorunları,

 

Gelecek 50 yıl İzmir’in ne olacağını bilemeyişim canımı sıkıyor.

 

Kimliksiz yol, park, yapılaşma, estetik, görüntü, gürültü kirliliği. İşte kimliksiz kent tanımı da budur. Oturun valisiyle, belediye başkanlarıyla, sivil toplum örgütlerinizle bir karar verin. Yurttaş olarak bizim söylemlerimiz sağır kulaklardadır. İnsanların canının sıkılmayacağı kentler, çağdaş kentlerdir.