Çocuk gülüşünü, peri düşünü andırırdı; gökkuşağı yedi renkliydi daha... Falanca yerde, filanca kişiyle, feşmekân olurdu her yer. Efkâr kemale ulaşır, arzular miraca varırdı...
Seni senle yaşamaktı hasretini çekmek! Oysa sen ya vardın ya da yoktun aklın çerçevesinde…
Gökyüzü alçalır, yıldızlar ellerimizle zapt olur, felek bizimle devrini tamamlardı bir zamanlar... O vakitlerde kimse senden “Fİ” diye bahis açmaz, unutmuş gibi yapmazdı.
Oysa seni senle yaşamaktı hasretini çekmek! Yokluğun varlığının, var olduğunun deliliydi... Bir sen, bir de senden gelenler önemli ve kayda değerdi... Bir de kara kocaman duvarlara yeşil renkli resimlerin çizilirdi... Ummanlar ağlaşır, gümrah ırmaklar gibi yanaklarımızdan akardı gözyaşları... Kimsenin bilmediği gizli tebessümlerimizi o gözyaşları süslerdi.
Gürbüz çocuklardık, apalak olurduk, oyunlar oynardık uzun saçlarında. Eğreti durmazdı bulunduğumuz hiçbir mekânda hiçbir eşya... Dahası yabancı gelmezdik biz bize... İpeğe sarılmış çelikten daha sağlam mı bağlanmıştık gökyüzüne? O vakit kimse senden “Fİ” diye söz etmezdi, hatırlamak için zorluk çekmezdi...
Oysa seni senle yaşamaktı hasretini çekmek! Hasretini çekmek her şeyimizdi oysa! Yokluğun bizde varlığın her yerdeydi. Gözlerimizde gözlerin sözlerimizde sözlerin; imlasız, virgülsüz, noktasız durmadan duraksamadan sen vardın; O vakit hecede, aruzda, lirikte, epikte ve nesirde ve şarkıda sen vardın. Bütün mazlumlarda, ihtiyar piyangocuda, simitçi delikanlıda... Sen vardın. Gam sendin, keder sen. Gelen sendin olur olmaz vakitlerde, giden sendin ayrılıkla ilgili çizilmiş bütün resimlerde...
Ve sendin aşkları uğruna zindanlara atılan, vahşi hayvanlara parçalatılan, topraklara gömülen, insanlara bahçe bahçe çiçek yollayan! Kimse senden “Fİ” li bir söz başıyla bahis etmezdi o zaman. Uzun saçlarından, yeşil gözlerinden...
Hasretin geçti, bitti sonra... Aşikar oldun ansızın, çıplak gözlerimizle görür olduk, gül tenine dokunur olduk... Hayra yorulacak sırları kalmadı düşlerinin... Yıldızlar ellerimizden kanatlarıyla uçuverdi, kara kocaman duvarlara resimlerin çizilmez oldu, noktalı virgüllü duraksar oldu seninle ilgili bütün hayaller... Ne ihtiyar piyangocuya ne de simitçi delikanlıya güzel günler için ümit veren oldu. Uzun saçlarını, yeşil gözlerini, hasretini çaldılar bizden... Sonra sis kaldı, duman kaldı, kül kaldı... “Fİ” diye anılmak, anlatılmak bize o günden kaldı!
Bir de Kafdağı’nda küçük kırmızı bir çiçek kaldı... Her şeyimiz Kafdağı’nda kaldı! Şimdi Kafdağı’nda Zümrüt-ü Ankâ ve umut var...
Yazdır
Önceki sayfa
Sayfa başına git
Künye
İletişim
Facebook
Twitter
Google+
RSS
Sitene Ekle
Günün Haberleri