Halkın oylarıyla iktidara geldiğini ve bunun demokrasi olduğunu ileri süren otoriter eğilimli liderler nedense şu gerçeği görmezden gelirler:
1940’larda İtalya’da, Almanya’da, Portekiz’de, İspanya’da ortaya çıkan faşist hareketlerin tamamı seçimle iktidara geldi.
Hâlbuki Türkiye, dünyada kitlelerin faşizme teşne olduğu o yıllarda, zaman zaman otoriterleşen tek parti yönetiminde bile faşizme hevesli değildi.
Ne hazindir, aradan 70 yıl geçti ama Türkiye 1940 modeli bir faşizm denemesiyle karşı karşıya.
Demokrasi, insan hakları, toplumsal barış diyerek geldiler.
Mazlumların, ezilenlerin iktidarıyız dediler.
Ama söyledikleri her şey sözde kaldı.
Kendilerinden olmayanlara karşı adil olamadılar, demokrasi kurallarını hiçe saydılar, haklarını arayan işçileri, memurları, öğrencileri ezdiler.
O denli gaddarlaştılar ki “direniş”te yaralanan eylemcilere bulundukları yerde ilk tedaviyi yapan hekimleri kelepçeleyip götürdüler. Eylemcilere destek olan avukatları, Adliye önünden kelepçeleyip götürdüler.
Bütün faşist yönetimlerde olduğu gibi; halkı, kendilerine biat etmekle yükümlü insan kalabalığı olarak algıladılar. Aksi durumlar onları öfkelendirdi.
Sürgit iktidarda kalabilmek için;
Geniş halk yığınlarını iyice yoksullaştırıp sadaka ve hibeye muhtaç hale getirdikten sonra, orta sınıfları din baskısı altına almaya başladılar.
Medyanın neredeyse tamamını ele geçirdiler. Sansürü yaygınlaştırarak, gazetecileri tutuklayarak, yazılı ve görsel medya üzerinde baskı kurdular.
Maliye müfettişlerini, vergi denetçilerini kullanarak iş dünyasını baskı altına aldılar. Uslanmayan (!) iş adamlarının servetlerine el koydular.
“En az üç çocuk” yapın diyerek, kadınları iş yaşamından uzaklaştıracak ve eve kapatacak büyük bir kampanya başlattılar.
İçki yasağını, içki kullanan herkesi rahatsız edecek biçimde yaygınlaştırdılar.
Kamu yaşamında din normlarına göre yapılan düzenlemelerle, çağdaş hukuk normlarını işlemez hale getirdiler.
Eğitim sistemini, toplumu İslamlaştırmaya yönelik bir anlayışla değiştirdiler.
Servet el değiştirdi. Servetin kendi yandaşlarının eline geçmesi için devletin bütün imkânlarını kullandılar.
Toplumun sadece %50’sini millet kabul ettiler, gerisini boş verdiler. Çoğunlukçuluğu, çoğulculuk diye yutturmaya çalıştılar. Katılımcılık ilkesini plebisit düzeyine indirgediler. “Halka soralım” kolaycılığına yaslanarak katılımcılık ilkesini yozlaştırdılar.
Bütün bunları, kendilerini iktidara getiren %50’lik kesimin verdiği oya dayanarak yaptılar.
Takiye yapmaya koşullanmış bulanık zihinlerinin örtülü gündeminde çağdaş bir Cumhuriyet olmadığından; yalan, günlük hayatın bir parçası oldu.
Ülke bir vesayetten kurtulurken beter bir vesayetin altında kaldı.
Şimdi, faşizme açık hale gelen kitlelere dayanarak, otokratik yönetimin son aşamasına hazırlık olarak, başkanlık sistemine geçmek için ülkeyi zorluyorlar.
Ölçüyü öyle kaçırdılar ki, onları iktidara getiren kapitalistler bile artık Erdoğan ve arkadaşlarının iktidarına tahammül edemiyorlar.
Uluslararası sistemin sözcülerinden her gün gelen sert uyarılar gösteriyor ki; Onu, çıkardıkları deliğe gerisin geriye süpürecekler.
Yazdır
Önceki sayfa
Sayfa başına git
Künye
İletişim
Facebook
Twitter
Google+
RSS
Sitene Ekle
Günün Haberleri