Başbakan Erdoğan ve kurmayları tarafından hazırlanan ‘Demokratikleşme’ paketine ilişkin değerlendirme yazımın sonuna ‘paket içinde paket var’ diye bir ibare koymuş, bu meselenin tarafımızdan bilahare değerlendirileceğini ifade etmiştim.
Bugün biraz paketin içine gizlenen paketi anlatmaya çalışalım.
Kimlere bayram yaşattığı, kimleri oyaladığı, kimlerin ağzına bir parmak bal sürdüğü hatta
kimler tarafından ‘eksik ya da yanlış’ bulunduğu malum olan ‘demokratikleşme paketine’ ilişkin eleştiriler ne yazık ki demokratik olgunluk içinde değerlendirilmiyor.
Sayın Başbakan, adeta ‘ulufe’ dağıtır gibi sunduğu paketin üzerine soru bile kabul etmezken, yandaş kanallardaki ‘güzelleme dolu’, ‘onaylama kokulu’ sorulara verdiği yanıtlarda da asıl niyete ilişkin soru işaretlerini arttırdı.
Hiçbir şeyin göründüğü gibi olmadığı, her hamlenin perde arkasında başka niyetlerin kamufle edildiği güzel ülkemde bizlere düşen olan biteni anlamak ve de anlatmak.
Başbakan Erdoğan’ı böyle bir paketi şimdiden açıklamaya zorlayan etmenleri sıralayarak başlayalım. Her ne kadar paketin önemli bölümünü (en az 12 maddesi) BDP ve PKK ile yürütülen ‘çözüm sürecine’ dönük talepler listesindeki maddeler oluşturuyorsa da bence paketi Eylül’de açmanın bir nedeni de Gezi Parkı süreciydi.
Dahası Gezi Parkı sürecinde Başbakan Erdoğan’ın yaşadığı siyasi erozyondu.
Bakmayın siz anket sonuçları üzerinden yaratılan Erdoğan’ın, AK Parti’nin gücünü koruduğu algısına… Anket sonuçları bunu gösterse bile Erdoğan’ın ‘öteki yüzde 50’ olarak tanımlanan yapı içinde ciddi bir erozyon yaşadığı aşikâr.
Başbakan Erdoğan’a o kesimden yöneltilen pek çok eleştiri olmasına karşın en büyük suçlama ‘antidemokratik’ tutuma dairdi.
Muhalif düşünceye olan tahammülsüzlüğün tavan yaptığı sürecin adıdır çünkü Gezi Parkı…
Muhalefet liderleri ve sürecin önderi gençler tarafından ‘despot’ hatta ‘diktatör’ olarak tanımlanan Erdoğan, kendisi ve partisi için çok tehlikeli olan bu yaftadan kurtulmaya en azından bu algıyı tersyüz etmeye çalışıyor.
Gezi sürecinde polis devletin yılmaz savunucusu olarak öne çıkan, polisin acımasız tutumunu ‘ek maaşla’ ödüllendiren, orantısız şiddete ‘madalya takan’ Başbakan, kendisine dönük iki eleştiriye iki mesajla yanıt vermeye çalıştı.
Çevreci Erdoğan ve Demokrat Erdoğan mesajıyla… Daha önce defalarca tatil yaptığı halde göremediği ‘Bordum kıyılarındaki yapılaşma’ tehlikesini bir anda fark etmesi mesela…
Öylesine sıradan bir çıkış mıydı?
Yoksa ‘Çevreci Erdoğan’ imajına dönük ince bir operasyon muydu?
Çevreci Erdoğan mesajının Gezi Parkı protestolarının en çok karşılık bulduğu Ege sahillerinden verilmesi de tesadüf müydü?
‘Öyleydi’ diyorsanız bu yazının devamını okumanıza gerek yok.
Demokrat Erdoğan mesajına gelince…
Türkiye’de herkesin bir demokrasi tarifi var.
Ama evrensel açıdan demokrasinin tek bir tanımı var.
Çok sesliliktir demokrasi…
Azınlığın hakkına riayet etmek, karşıt düşünceye tahammül edebilmektir.
Yoksa halkın önüne 5 yılda bir sandık koymakla demokrat olunmaz. Öyle olsaydı bugün ‘diktatör’ olarak tanımladığımız liderlere de demokrat diyebilmemiz gerekirdi.
Sonuçta onlar da halkın önüne sandık koyuyorlar.
Erdoğan’ın Gezi Parkı’ndan kurtulmak için Mısır üzerinden bütün bir yaz demokrasi mesajı vermeye çalıştığını gördük, yaşadık.
Gündemimiz bir anda Mursi ve Sisi oldu.
Mursi’yle yattık, Sisi’yle kalktık.
Kim olduklarını bilmediğimiz isimler üzerinden demokrasi havarisi gibi nutuklar attık.
Darbeye karşı durduk. Rabia’ya sahip çıktık. Esma’ya ağladık.
Gezi Parkı sürecinde orantısız polis şiddetiyle ara sokaklarda sıkıştırılan, coplarla, sopalarla öldürülen gençleri teğet geçtiğimiz için olsa gerek Mısır üzerinden estirmeye çalıştığımız demokrasi rüzgârı Türkiye’yi etkisi altına almaya yetmedi.
Mısır’ın bizim yabancısı olduğumuz iç dengeleri bir yana, dış politikadaki ‘değerli yalnızlık’ şarkısı da kar etmemeye başladı.
Ve dâhili bir demokrasi hamlesi şart oldu. Kılıfı da hazırdı paketin…
Aylardır şehit cenazesi gelmiyor temasıyla yürütülen çözüm sürecinden iyi kılıf mı olurdu?
Başbakan Erdoğan, terör örgütü PKK’nın ‘çekilmeyi durdururuz’ tehdidiyle namlunun ucuna astığı talep listesini yüzünden kıvranırken imdadına ‘demokrasi’ paketi yetişecekti.
Haklı olduğu nokta şuydu Erdoğan’ın…
Son süreçte atılan adımların yüzde 90’ı demokrat bir ülkede yıllar önce atılmalıydı Başörtüsünden, ana dilde eğitime kadar…
Ama pek çoğumuz hatta kendi partilileri bile Erdoğan’ın bu paketi ‘ileri demokrasi’ adına açmadığını biliyordu.
En basitinden ‘İleri demokrat’ bir lider, demokrasi paketini açtıktan 3 gün sonra, ‘Bu muhalefet liderlerinin adını artık ağzıma almayacağım. Onları yardımcılarıma bıraktım’ der miydi?
Muhalefet demokrasilerin olmazsa olmazı değil miydi?
Kanuni Sultan edasıyla Kılıçdaroğlu’na, Bahçeli’ye Avusturya Arşidükü muamelesi yapıp, vezir-i azamla muhatap etme girişimi hangi demokrasi paketiyle örtüşürdü ya da.
Dedik ya paket bahane… Paketin içine gizlenen ‘asıl paket’ şahane…
İnce ince planlanmış ‘dar bölge sistemiyle’ MHP ve BDP’nin işini bitirip, CHP’yi biraz daha eriterek Anayasa’yı değiştirecek çoğunluğa ulaşmak.
Eş genel başkanlık sistemiyle bir süre sonra ‘ortada kalma ihtimali’ olan Gül’e koltuk yaratmak gibi…
Başörtüsü meselesi… Andımızın kaldırılması…
Bence paketin içindeki asıl paketler bu iki adımdır.
Başörtüsü meselesine ‘dini özgürlükler’ penceresinden bakan biri olarak bu adımın ‘geç atılmış’ olduğunu söyleyebilirim. Ama iki adım hatta diğer adımlar birlikte düşünüldüğünde arzulanan Türkiye fotoğrafı ortaya çıkıyor.
Birilerinin ‘Yeni Türkiye’ diyerek cilaladığı bu fotoğraf aslında bize yabancı değil. Anlaşılan ve görünen o ki Erdoğan’ın hedeflediği fotoğrafla etnik, dini farklılıkların ‘1915 olaylarını’ saymazsak uzun dönem barış içinde yaşadığı Osmanlı fotoğrafı arasında fark yok.
Son padişah hatta son halife gibi davranmaya başlayan Erdoğan’ın yarım yüzyıldan fazla süredir ABD tarafından da desteklenen Yeni Osmanlı’yı hayata geçirmeye çalıştığı rahatlıkla düşünülebilir.
Yüzyıl öncesinde etnik farklılıklar üzerinden körüklenen ayrılıkçı isyanların sonucunda cetvelle çizilen Ortadoğu haritasının yeniden değişmesinin beklendiği bu günlerde Erdoğan, ‘eş başkanı’ olduğu BOB’un bir uzantısı olarak Türkiye’yi ılımlı İslam politikasıyla küçük Osmanlı’ya dönüştürmek isteyebilir.
Erdoğan’ın Yeni Türkiye’sine ilişkin çok şey söylemek mümkün…
Lakin bu büyük hedefe varabilmek için içerideki engelleri aşması gerekiyor.
Yerel seçimden zaferle çıkması ardından Köşk’e çıkması…
Gelelim bu filmi görmüştük repliğine… Yıl 2010… Aylardan yine Eylül…
Yine bir paket var halkın önünde... Referandum paketi… Görünürde 26 maddesi değişiyor Anayasa’nın… CHP ve MHP ‘hayır’da hayır vardır’ derken Başbakan Erdoğan muhaliflerini ‘darbe anayasasına sahip çıkmakla’ itham ediyor.
CHP’nin çiçeği burnunda lideri Kılıçdaroğlu, sadece 3 maddesine karşı çıktıkları pakete toptan ‘hayır’ demeye ve dedirtmeye çalışıyor.
Genel Başkanlık koltuğuna oturduktan 3 ay sonra er meydanında ‘referandum’ için terleyen Kılıçdaroğlu, Erdoğan’la erken karşılaşmanın bedelini ‘Gandiliğini’ kaybetmekle ödüyor.
Havuzlu villa denkleminden geçemeyen Kılıçdaroğlu için kullanılan ‘Gandi’ sıfatı yavaş yavaş bu tarihten itibaren silinmeye başlanıyor.
MHP ise darbe anayasasını savunmak zorunda kalmanın bedelini taban kaymasıyla ödüyor.
‘Okyanus Ötesi’ tavizler vermek zorunda kalsa da o paketin kazananı Başbakan Erdoğan oluyor. ‘Yetmez ama’cıların da desteğiyle ‘evetlerin’ oransal karşılığı yüzde 58 gibi kritik bir seviyeye ulaşıyor. Tabi ki 9 ay sonraki 12 Haziran seçimlerinde gelen yüzde 50’lik zafere de hazırlık mahiyetinde…
Demokrasi paketine bu açıdan bakarsak…
Erdoğan’ın Adana konuşmasını bu çerçevede okursak…
Başbakan’ın muhalefeti yine bir paketin içine sokmaya çalıştığını görürüz. Muhalefeti ‘başörtüsü’ gibi çok hassas bir noktadan vuran Erdoğan, 3 yıl önceki filmin bir benzerini izletiyor aslında... Diyeceksiniz ki muhalefetin başörtüsü yasağıyla bir sorunu yok ki…
Hatta MHP’nin sadece bu madde üzerinden destek açıklaması var.
Olabilir.
İsterse muhalefet liderleri TBMM’ye başörtüsüyle girsin. Başbakan, ‘karşı çıktılar’ diyorsa halkın önemli bir bölümü için muhalefet başörtüsü konusuna ‘karşı’ çıkmıştır.
Gerçeğin değil kurgusal gerçeğin önem kazandığı bir ortamda toplum denilen organizma giderek tebaalaşmakta hatta sürüleşmektedir.
Biz bu filmi gördük, görmesine de…
Muhalefet gördü mü?
Yahut gördüğünü anladı mı?
Doğrusu, emin değilim…
Yazdır
Önceki sayfa
Sayfa başına git
11
7
Künye
İletişim
Facebook
Twitter
Google+
RSS
Sitene Ekle
Günün Haberleri