2010 yılı bitti bitecek.. ’‘2011’’e merhaba demek’’ üzerine bir yazı kaleme almak gerektiğinin farkındayım. Ne ki, elim bir türlü yazmaya gitmiyor.’¶

Arkama yaslanıp bu isteksizliğimin nedenini bulmak için bir süre düşündüm. Gördüm ki, gelmekte olan yeni yılın getireceklerinin sevincinden ziyade, götüreceklerinin tasası almış beni. Bakıyorum, çevremdeki insanların durumu da benim durumumdan farklı değil. Şehir durgun, insanlar heyecansız. Vitrinlerdeki yılbaşı süslemeleri bile hevessiz yapılmış gibi duruyor. Sanki şehir ruhunu kaybetmiş.

Eskiden, yepyeni umutlarla girerdim yeni yıla. Hayallerim vardı. Gelecek güzel günlere inanıyordum. Şimdi ise, gelecek sadece korkutuyor beni. ’“İyilik, güzellik getirmesinden vazgeçtim, insanlığın başına daha büyük dertler açmasın, yeter!’” noktasında teselli arıyorum.

 

Tek pesimist ben olsam, sorun bende demektir; kendim için kaygılanırım, olur biter. Gel gör ki, nereye dönsem, kiminle konuşsam benzer kaygılara tanık oluyorum. Kimse iyimser değil.

 

Bize neler oluyor? Yaşam sevincimize ne oldu?

 

Tüketim yorgunu insanlık, tüketerek aradığı mutluluğu bulmaktan umudu kesmiş olabilir mi!..

 

Teknolojinin baş döndürücü bir hızla anbean önümüze koyduğu ürünleri, - sakız, şarkı, çikolata, araba, pizza, iPhone, sanal aşk, internet, sanat, tv, trend vs. - tüketelim derken, tüketim iştahımız kesilmiş olabilir mi!..

 

Dolaylanmış ilişkiler, bizleri birbirimize yabancılaştırmış olabilir mi!..

 

Ufkumuzu karartan savaş rüzgarları canımızı yakıyor olabilir mi!.. Biz, altı ay önce şehit verdiğimiz sevgili Oğuz Erbay’’ın acısı ile birlikte yeni yıla gireceğiz. Binlerce ailenin aynı duygularla yeni yıla ’“Merhaba!’” diyeceği kimsenin meçhulü değil.

 

Artan yoksulluk yüzünden girdiğimiz borç kıskacı mıdır, bizleri aksi ve mutsuz yapan!..

 

Deniz kıyısında bir küçük balık lokantasında, ’‘balık eşliğinde rakı içerken’’ polis tarafından basılacağımız günlerin yaklaşmakta olduğunu hissediyor olmanın huzursuzluğu mudur, bu karabasan!..

 

Dert çok, yürekler yangın yeri. Yeni yıla  çarnaçar giriyoruz. Kaygılı, tedirgin ve elimizde kalan son umut kırıntılarıyla..

 

Tedirginim.. kaygılıyım.. öfkeliyim.. Bu kötü duygulara inat, bir o kadar da umutluyum. Sevginin gücü bizleri bir arada tuttuğu sürece umut Kaf dağının ardında değil.

Yaşanan büyük sıkıntıların ardından, büyük insanlığın ayağa kalkacağına ve bu karanlık gidişi durduracağına dair umutlarım var.

 

Her şeye rağmen, ’“İYİ BİR YIL’” diliyorum. Yeni yılınız kutlu olsun!