Böyle anlarda, böyle günlerde, gazeteci olmamayı seçtiğim, elimin satırlara gitmediği saatlerde…

Bir oğulun toprağa düştüğü, en sinsice yok edildiği kadranlarda can evinden vurulan anaları, babaları, evlatları, ağabeyleri, kız kardeşleri düşündüğümde, ‘canım yandı, kahroldum’ demekten…

Acıların kavurduğu o aileler, acılarını gözyaşlarıyla, feryatlarla, ağıtlarla dokurken…

O acıları aktarmaya yeltenen aciz cümlelerimden utanıyorum.

 

Yaşadıkları gerilimi telefondan, ‘24 saattir ayağından postalların çıkmadığı’yla ailesine özetleyen Turan Kurt’un, ayağında postallarla gittiği ölümü… Şüheda (şehitler) Sokak’ta daha iki ay önce aldığı evindeki yası,

Balıkesir’de baba ocağının payına düşen kahrı ve isyanı…

Patlamayla bedeni Zap suyuna düşmüş Binbaşı’yı… Suya yayılan kızıllığı…

Kırıkkaleli şehidin 9 aylık bebeğini

20 gün önce evlenmiş Çavuş Samet Kılıç’ı

Üç aylık evli Hakan Çil’i…

Her birinin kırık dökük son cümlelerini, bedenlerinin düşüşüne şahitlik etmiş vadiyi, TIR’a yüklenmiş paramparça araçları, şehit sayılarına eklenmeyi sürdüren delikanlıların kısacık ömürlerinin haberlerini okuyorum kırgın, kızgın, korkulu…

“11 yaralı”nın hangisinin elsiz ayaksız, hangisinin gözsüz kulaksız kaldığını, kopan her bir parçadan geriye kalan hayatlarını, ıstıraplarını… Hangi cümlelerin kalan bedenlerinin çığlığını duyurabileceğini…

 

Anlamsızca dolaştığım sokaklarda, bilmediğim bir mabedi ararken ‘kapıyı çalıyorum’(*) bildik bir ismin.

‘Yüz çizgilerinde insanlık biriktirmiş’ bir arkadaşın mısralarına,

Sözün kimbilir kaçıncı kez bittiği yerde şiiri konuşturmuş, ‘yaralı bir suret’in kalemine tutunuyorum…

Cümlelerimi emanete bırakıyor, orada kalıyorum.

 

“(…)

Sevgilim, oysa ben seni, üstelik ne çok sevmeye gelmiştim

Oysa şimdi belki, şu an gençlerimiz vuruluyor dağlarımızda

Doğa söz vermişti, solacak kış gurbeti, çiçekler açacaktı oysa

Direkleri kırılmış, alınları yıldızlı, anacığının acı kuzucukları

Kim bilir mahzun yüzlü çocuklar ne hissediyor son soluğunda

Şiddetin, hüznün eksilen kollarında, çığlar birikiyor ülkeme

Merhametli feryat dinmiyor, közlenmeyen o büyük sofrada

Sevgilim, bazen bir generalin kucağında uzanıp ağlıyor ölüm

Bazen dağda yolunu yitirmiş, patikada kimsesiz bir güvercin

Sevgilim, beyaz bir hale sızıyor bu çocukların dudaklarından

Gözlerinde keşfedilmemiş, uzun namlulu, masum bir korku

Bekliyorlar hepsi, sırayla, sabah kızıllığında, kara kefenlerini

Elleri soğukta, çatlamış, tetikte kanlı, ah delikanlı, dev elleri

Kime anlatırız, nasıl, bu ıssız, çöl yolculuğunun hikayelerini

Sevgilim, kalplerimiz; hepimizin gizli, şefkatli, büyük Allah’ı

Ey hayat, kim dinleyecek onları, nereye yağacak kar, olacaklar

Acaba hangi cennette arıtacağız, genç ölülerin kırık yüzlerini

Nasıl affedecekler, dilsizleşen ağzımızda sessiz bizi, hepimizi

Yangın ışıltısındaki dumanlar, toz bulutları, kararan ne varsa

Artık eskiyen acılarımızın çarpımının yaşı, bu yeryüzü kadarsa

Ey insan, kardeş, ey asker, ey dağ çocuğu; aç ruhuna kalbini

Ah ülkem, ölüm nedeniyle kapalıyız; indir bütün kepenklerini…